‘En, hoe was het?’
En toen begon ze vertellen.
Over hoe een deelnemer aan de sprint zijn rugnummer verloor tijdens het lopen, terstond stopte, zich omdraaide, terugliep om het rugnummer op te rapen en zijn sprint vervolgde. Over hoe het podium acht treden telde zodat elke atleet kon gevierd worden. Over de gelukzaligheid van elke deelnemer louter om het deelnemen. Over de trotsheid van een voetballer bij het scoren van een doelpunt ondanks een 1-6 verlies. Over de inzet van al die vrijwilligers. Over hoe een deelnemer eerst bang was van het luide startshot maar desondanks toch zijn loopnummer afwerkte en er een medaille voor kreeg. Over de prachtige onverschilligheid om winst of verlies. Over hun glimlach.
Mijn vriendin kwam zaterdagavond thuis van haar eerste Special Olympics als coach en was een vat vol verhalen. Verbazende verhalen.
Mijn voornemen om misschien wel een blogpost te schrijven over de Special Olympics kreeg meteen een knauw. Hoe kon ik hierover schrijven zonder er zelf bij geweest te zijn? Hoe kan ik zoiets vatten in woorden zonder het zelf gezien te hebben?
En dan doe je je laptop open en begin je te lezen.
Je leest dat de Special Olympics er zijn voor atleten met een verstandelijke beperking en dat dit jaar de 33e editie plaatsvond. Dat er 3.378 atleten meededen, 1.200 begeleiders waren, 1.700 vrijwilligers hielpen en er duizenden supporters kwamen kijken. Dat er 5.662 medailles werden uitgereikt waarvan 800 gouden, 800 zilver en 800 bronzen. Cijfers die tellen.
Je leest over de geschiedenis van de Special Olympics en dat die startte in 1968. Om de vier jaar zijn er Winter – en Zomerspelen. Komende zomer landen ze in Los Angeles. De sterren van de Special Olympics zijn mensen met een beperking die u en ik tegenkomen in de supermarkt om de hoek. 1 op 70 Belgen heeft een verstandelijke beperking dus het is niet onwaarschijnlijk dat u een (potentiële) ster in uw nabije omgeving kent.
Je leest dat de leuze luidt: ‘Ik strijd om te winnen en mocht ik niet winnen, moge mijn poging dan moedig zijn’. Deelnemen boven winnen. Nergens wordt dit meer naar de letter nageleefd. De Special Olympics zijn sport in z’n puurste vorm. Zonder blingbling. Zonder tamtam. Het zijn atleten die gewoon oprecht blij zijn dat ze mogen sporten. En daar heel dankbaar voor zijn.
Je leest dat elke deelname wordt gevierd als een overwinning. Zelfs wie gediskwalificeerd wordt, krijgt een medaille om de nek. Allemaal krijgen ze de handjes op elkaar. Omdat ze moedig streden.
Vorige maand werd de campagne van de Special Olympics naar aanleiding van de Europese Spelen in Antwerpen 2014 bekroond met een Webby. Dit is een prestigieuze prijs die creatieve online campagnes beloond. Het werd een van de sterkste sportbeelden van het jaar.
En ondertussen keek je met een half oog naar Club Brugge tegen KAA Gent.
Ook sport. Maar in een context die mijlenver staat dan die van de Special Olympics. Wel met blingbling en tamtam. Winnen boven deelnemen. Na het lezen van het voorgaande kwam meteen de automatische reflex om te vergelijken met de Special Olympics. En dan besefte je dat je gewoon maar naar een voetbalmatch aan het kijken was met op het einde een winnaar en een verliezer.
Op de Special Olympics zou dat laatste woord er niet toe doen.
SPORT.Blog 
Mooi verhaal inderdaad. Toch een kleine terechtwijzing. Voor een boel van de deelnemers doet winnen, maar vooral verliezen er wel toe. Ook zij kunnen heel erg ontgoocheld zijn met bijhorend verdriet en woede. Ook op dat vlak is niets menselijk hen vreemd.
LikeLike
Terechte aanvulling Johan maar ik wou vooral benadrukken dat die onverschilligheid om winst of verlies voornamelijk van toepassing is op het publiek, de vrijwilligers en de organisatie. Bij de atleten speelt het competitieve aspect inderdaad meer mee…
LikeLike
Ik zou aan de schrijver willen zeggen,maak het volgend jaar gewoon mee.,dan garandeer ik u dat u verslagje nog mooier,nog intenser is als dat van hierboven.
Heb beide kanten (vrijwilliger en coach) mogen meemaken en telkens is het na thuiskomst een paar dagen afkicken .
En inderdaad,onze atleten ,verliezen niet graag maar de teleurstelling is van zo een korte duur omdat zij genieten van de aandacht die ze op deze 4 dagen krijgen
En jammer genoeg blijft het meestal beperkt tot deze 4 dagen,aan ons om daar verandering in te brengen
Een special olympiccoach en vrijwilliger.
LikeGeliked door 1 persoon
De goesting om de Special Olympics zelf eens te beleven is aangewakkerd… Jammer genoeg kon dit niet dit jaar maar het kriebelt uiteraard om er zelf eens bij te zijn volgend jaar na het horen van die verhalen 🙂
LikeLike
Hou alvast het lange weekend van hemelvaart volgend jaar maar vrij…
LikeGeliked door 1 persoon
Wij waten dit jaar de vurige supporters van een atleet, zijnde onze dochter in de discipline zwemmen. Het waren 4 zeer emotionele dagen, trots op de prestatie van onze dochter, dankbaar voor al het werk van alle vrijwilligers en het grootste respect voor alle begeleiders
LikeGeliked door 1 persoon
hey mensen bedankt voor de aandacht en steun! ik ben zelf een special olympics speler bij de G-basketball en ook nog eens speel ik in het gewoon (2de provinciaal) en ik geef het graag toe! moest ik ooit stoppen dan stop ik bij het gewoon (niet G-sport), en waarom? om dat in het G-spelen leuker is! je maakt vrienden, je zal nooit worden uitgelachen of gepest, en ze zullen naar iedereen kijken! ik vind dat je hier naar mag opkijken! ik ben niet alleen blij dat ik er bij mag horen maar ook ben er ook nog eens fier op! we hebben pas geleden (16/05/15) nog in Brussel de finale match gewonnen, daar waren we super blij mee! waar zal de volgende special olympics zich af spelen?…. in Los Angeles! en wij zullen voor België gaan spelen! alvast bedankt voor alle steun! en geniet van het sporten! of je nu een handicap hebt of niet.
LikeGeliked door 1 persoon