Ironman Dream: En waarom doe ik dit?

Nog twee maanden tot de Ironman 70.3 in Luxemburg. Een ideaal moment om mezelf de vraag te stellen: waarom doe ik dit eigenlijk?

Waarom wissel ik lunchpauzes in voor intervaltrainingen, sta ik op zondag vroeg op om uren te fietsen of duik ik ’s avonds laat nog in dat koude water?

Alleszins niet om te winnen.

Ik weet al langer dat ik een heel gemiddeld talent voor duursport heb. Maar als je weet dat de gemiddelde mens géén triatlon doet dan geeft dat moed. Die hele triatlonuitdaging neem ik graag serieus, om het daarna snel te relativeren.

De reden waarom ik dit doe, is om iets te bewijzen aan mezelf.

Enkele jaren geleden kwam ik een doodgewone werkdag niet door zonder pijnstillers door die pijn in mijn pols. Fietsen of zwemmen leek onmogelijk, ik was blij als ik de dag met zo weinig mogelijk pijn doorkwam. Die pijn is na al die jaren niet weg, en zal ook nooit verdwijnen, maar ik vond wél een manier om er mee te leven. Dat moeizame proces beschreef ik toen op mijn blog. Schrijven was nu eenmaal deel van mijn therapie.

Na een persoonlijke reset was de volgende stap leren fietsen (op een koersfiets, voor alle duidelijkheid) en leren zwemmen (crawl zonder te sterven, voor alle duidelijkheid). Het resultaat bevestigde wat ik hoopte: sporten geeft mij zuurstof tegen die pijn en in mijn leven tout court.

Ik heb opnieuw vertrouwen in mijn lijf, na vijf jaar. En daar wil ik ten volle van genieten.

Ik doe triatlon omdat ik het kan. Punt.

Sport is voor mij: plezier. En alles rond sport ook. Een trainingsplan opstellen, uitvoeren en dan knallen. Het is een drietrapsraket die mij voldoende geeft. Mij fit voelen is zowel het doel als de bonus.

Maar soms moet ik mezelf hieraan herinneren.

Want, toegegeven, van ver bekeken, is het nogal gek dat iemand zonder veel triatlontalent zijn leven enkele maanden volledig focust op één wedstrijd, in het buitenland en dat voor honderen euro’s inschrijvingsgeld, exclusief materiaal en andere kosten.

Ik heb geen tijd noch snelheid als doel. Ik wil gewoon voelen dat ik klaar ben: dat ik getraind ben om dit te doen en dan keihard knallen.

Onlangs was ik in het Wintercircus in Gent waar Frederik Van Lierde sprak. Van Lierde is een triatlonlegende: hij won verschillende triatlons, waaronder die van Hawaï, de belangrijkste. Maar hij werd ook Sportman van het Jaar.

Hij sprak over zijn carrière, zijn ups & downs. Als ze hem vroegen wat hij het meest miste dan zei hij: ‘mij topfit voelen‘. Het gevoel dat je getraind bent, klaar voor de strijd.

De overwinningen waren uiteraard fantastisch, maar dat specifieke gevoel miste hij het meest.

Ik snap hem. Hoewel ik nog geen minipercentje van zijn talent heb, deel ik wel zijn gevoel.

Consistent trainen geeft dat goede gevoel. Je voelt je sterker en weerbaarder worden. Dag na dag. Aangezien ik mijn triatlonuitdaging als een experiment beschouw, is het ook interessant om te kijken wat het effect op mijn lichaam eigenlijk is van die trainingen.

Dit is wat mijn Whoop momenteel zegt:

Die Whoop age is een nieuwe feature sinds de lancering van hun nieuwe polsband, dergelijke claims neem je best met een dosis relativering. De RHR, HRV & VO2 max zijn zeker te vertrouwen en bevestigen mijn goede gevoel.

Wat omhoog gaat, komt natuurlijk altijd terug omlaag. Die stijgende waarden dalen straks als ik het opnieuw rustiger aan doe. Zo realistisch ben ik wel, maar ik leer mijn lichaam ondertussen kennen en leer wat het wel of niet kan.

Een belangrijke les: warmte is mijn ding niet.

Lang in de zon sporten is een aanslag op mijn lichaam. Ik fiets en loop automatisch enkele km/u trager. Met het zout dat ik verlies tijdens het zweten, geef je een heel gezin zout op hun frieten. De les is dus dat ik voldoende zout moet innemen en aanvullen tijdens dergelijke inspanningen. Maar dan nog zal ik nooit echt goed presteren in hitte.

De belangrijkste les blijft dezelfde: consistent trainen en rustig opbouwen. Da’s het voordeel van gemiddeld talent te hebben: snel ‘in vorm’ geraken is een illusie.

Nog twee maanden te gaan.

Nog twee maanden knallen en opbouwen naar die big bang: finishen in een Ironman 70.3.