Dan neem je twee dagen verlof.
Dan rijd je meer dan drie uur helemaal naar Keulen.
Dan trotseer je een snikhete tram die tot de nok gevuld is met Sloveense fans.
Dan boek je een goedkoop hostel, zonder airco.
En dan zit je helemaal klaar voor Engeland-Slovenië:
Om dan de saaiste voetbalwedstrijd van je leven te zien. Wij als Zulte-Waregem fans zijn nochtans wel wat gewend de voorbije jaren.
Maar eerst en vooral hulde aan de verslaggever van Sporza met zijn hilarische wedstrijdverslag.
De kijker werd uitgeroepen tot man van de match. En, eerlijk is eerlijk: dat is een kinderdroom die werkelijkheid werd want wie droomt er niet van om ooit man van de match te worden op een EK?
Man van de match:
De kijker die bleef kijken. Het was een afschuwelijk schouwspel, alleen de meest obsessieve voetbalfan blijft bij zoiets zitten. Als u er één bent, bravo, maar ook: is alles ok? Kunnen we iets doen? Als u er één kent: draag er goed zorg voor, hij/zij heeft een zware inspanning achter de rug.
Wij zaten 90 minuten te geeuwen naar 22 geeuwende spelers die zelf ook niet leken te snappen wat de bedoeling was. Er was geen bal aan.
Maar we zijn hier niet om te klagen want het was wel degelijk een beleving om naar een EK match te gaan kijken.
Wat bij beide ploegen ontbrak, grinta, was bij de supporters in overvloed aanwezig. Die schreeuwden de longen uit hun lijf en waren immer positief. De Slovenen speelden hun rol als sympathieke underdog voortreffelijk en de luide Britten leken gewoon heel blij te zijn om eens weg te zijn van vrouwlief.
Britse supporters zijn een sociologische rariteit. Men neme een bleke man met ontblote torso, volgeklad met tatoeages waaronder een clubembleem, een liter bier in de ene hand, de andere hand opgeheven en meebewegend op het supporterslied dat hij luidkeels en ononderbroken aanheft.
En dan hét pièce de résistance: het vissershoedje, dat ze dragen als was het een gouden kroon.
Daar tegenover staat de Sloveense supporter. In tegenstelling tot de Brit vaak vergezeld van vrouw en kind, uiteraard gehuld in hun kleuren (met verrassend vaak een tint groen) en high-fives aan het geven aan landgenoten, alsof iedereen elkaar kent in Slovenië. Wat niet moeilijk is in een land van twee miljoen inwoners natuurlijk.
Twee spelers opnoemen van Slovenië is een heel moeilijke quizvraag. Er is één vedette: Jan Oblak, de doelman. Daar stopte het qua kennis van de Sloveense ploeg voor ons als neutrale supporter. Maar die vedette hadden ze niet nodig want zelfs een Jean-Marie Pfaff op leeftijd zou zijn netten schoon gehouden hebben die avond.
Dat de Engelsen trots zijn op hun afkomst is een understatement. Van café tot in het in voetbalstadion: overal brengen ze hun vlag mee. Een erezaak zo blijkt wanneer een Brit voor ons zijn vlag vakkundig drapeert als legde hij nerveus zijn haar goed voor de spiegel net voor een eerste date.
Een impressie van een gesprek van twee Britten dat ik opving:
‘Where are ya from?’
‘I’m from Brighton. Been a Brighton fan my whole life.’
‘I’m from Leeds and a Leeds fan’
‘You’re a Leeds fan? Aaaaaah, f*ck ya mate!’
‘Want a beer?’
‘Of course man’
Voetbal verbindt, en als het Britse elftal speelt dan verbroederen de Britten. Dan lijkt het even niet uit te maken uit welke clublogo op je rug staat getatoeëerd. Vissershoedje aan en zingen maar.
En het moet gezegd zijn, zingen dat deden ze. Voor, tijdens en na. De supporters oogsten veel lof met hun niet aflatende zangkunsten.
Maar de vlotste combinaties op het veld zagen we vooraf met puik vlaggenwerk (zonder een ref in de buurt weliswaar):
Wij Belgen jouwen ons team uit als ze de kwalificatie over de streep trekken tegen een stugge tegenstander (en dat na die zwaar onverdiende verliesmatch op speeldag één). Absoluut zonde.
Als deze blogpost dan toch een boodschap moet bevatten, laat het dan een pleidooi zijn om met z’n allen minder te zagen en meer te zingen. Als de Engelsen na zo’n snertmatch zich kunnen gedragen alsof ze net Europees kampioen werden, dan kunnen wij gerust in onze handjes klappen als onze Rode Duivels de kwalificaties over de meet trekken.
Wij hadden alles te verliezen in onze laatste wedstrijd. Ter vergelijking: de Engelsen waren al gekwalificeerd en slaagden er niet in om met hun vedettes ter waarde van een half miljard euro een deuk in een pakje boter te sjotten.
Laat ons allemaal een beetje meer Brit zijn.
Ons torso ontbloten, een veel te grote tatoeage nemen, veel bier drinken en vooral: altijd blijven zingen.
Er is echter één iets wat we nooit mogen overnemen van de Britten: zo’n vissershoedje.
SPORT.Blog 
Ben je toch wel blij dat je niet bij Nederland – Oostenrijk ben geweest 😉
Er zijn voor mij twee teams die werkelijk imponeren en dat zijn Spanje en Duitsland. Afgelopen week een hele discussie met iemand die beweetrde dat de kleinere voetballanden met z’n allen in de zestien staan. Ik denk dat er geen kleine voetballanden meer bestaan, want even als voorbeeld. Het is dat wij met mijn team ooit hebben mee gedaan aan een jeugdtoernooi in Tirana en in de finale tegen de jeugdselectie van dat land, maar ik vind bijvoorbeeld Albanië echt leuk spelen.
LikeLike