Mijn slechtste contractonderhandelingen ooit

Ik was zeventien jaar, kon een beetje op een voetbal sjotten en kreeg het voorstel om een contract te tekenen dat mij 160 euro per gewonnen wedstrijd in tweede provinciale beloofde.

Mijn antwoord?

Enkele maanden later stopte ik met voetbal.

Dat is zo’n zeventien jaar geleden ondertussen. Ontelbare keren heb ik moeten uitleggen waarom ik dat contract niet gewoon ondertekende. Of nog beter: waarom ik niet onderhandelde voor nog betere voorwaarden.

Ik deed het omgekeerd. Volleybal was mijn passie en die ging ik volgen. Ik trok naar een andere ploeg die op nationaal niveau speelde. De voorwaarden? Ze gaven mij een kilometervergoeding. Soms kregen we een broodje na de wedstrijd. En als we tijdens het jaar konden helpen met de wijnverkoop en opdienen tijdens het eetfestijn dan werd dat geapprecieerd.

Vanuit financieel oogpunt wellicht de slechtste contractonderhandelingen ooit.

Vanuit persoonlijk oogpunt wellicht de beste contractonderhandelingen ooit.

Want in het volleybal maakte ik vrienden voor het leven. We verloren samen, we wonnen samen. We trainden ons kapot. We verbrasten het weinige geld dat we hadden in de cafetaria. Degene die werkten legden wat meer in de pot dan de studenten zodat we allemaal lang genoeg konden blijven plakken. Met ontelbare anekdotes als resultaat.

Jaren nadat de meesten gestopten zijn met volleyballen, bleven we vrienden. De anekdotes van vroeger worden elk jaar straffer, het uur dat we naar huis gaan vroeger en ondertussen leggen we allemaal evenveel in de pot.

Beste. Investering. Ooit.

Ik zag hetzelfde bij de collega’s van de basketbalclub, badmintonclub, tafeltennisclub… die ijverig de sportcafetaria mee sponsorden. En ik weet dat ook zij na al die jaren vaak nog vrienden zijn en afspreken zonder dat er een basketbalring, pingpongtafel of pluimpje in de buurt is.

Mijn toenmalige voetbalvrienden zijn bijna allemaal vroegtijdig gestopt. Vaak gedesillusioneerd. Mijmerend dat het na het jeugdvoetbal nooit meer zo plezant was. Sommigen gaven zelf toe dat ze mijn beslissing van toen begrijpen.

Zo bracht sport mij (weeral) een levensles. Kies je passie boven geld. Tenzij je passie je teveel geld kost natuurlijk. Of het nu voor je hobby of je job is, is kiezen voor je passie altijd de beste keuze.

Geloof mij: de nieuwe maatregelen waarbij ze een beperking op de vergoeding van de voetballers leggen, is een zegen voor alle jonge voetballertjes. Er zullen wellicht nog achterpoortjes gevonden worden maar ik wens het voetbal toe dat ze binnenkort opnieuw oprecht genieten van een verdediger die gepoort wordt.

En ik gun die voetballers vooral dat ze vrienden voor het leven worden, zonder dat er een voetbal in de buurt is.