Sporthalgeur

Het ruikt er naar rubber op parket, naar sportschoenen in sportzakken en naar suiker in sportdranken. Een gekende geur, de geur van sporthal.

Een aroma dat overal anders is. En toch hetzelfde. Vanaf het moment je de deur ernaartoe opent, voorbij de cafeteria loopt, langs de kleedkamers, passerend aan het materiaalkot recht de sportzaal binnen.

Het is er verboden voor zwarte zolen, verboden om te voetballen met een volleybal, verboden om pintjes te drinken.

Je deed het allemaal.

Mijn koninkrijk voor een sporthal. Gevuld met kameraden, een tegenstander, een scheidsrechter, enkele toeschouwers en een bal. Een zaterdagavond zonder einde, want het was altijd veel te snel zondagochtend.

Als de cafeteria zijn deuren slot, opende die van de sporthal soms opnieuw. Je kruiste net niet enkele jeugdige snotneuzen die fris en fruitig stonden te springen om voor dag en dauw hun wedstrijd te spelen in die sporthal.

Een sporthal bomvol testosteron. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen. Winnaars en verliezers, zowel op het veld als ernaast. Dat gevoel toen je toekomstig lief je de matchbal zag scoren.

Een sporthal als het parfum van je jeugd. Die deo van zure, muffe geur van onbezorgd sporten, van wegvluchten van de schoolse sleur. Een geur die je haatte wanneer je geen zin had om te trainen, maar altijd weer met liefde rook eens je er was.

De geur van dromen van later: van bekers, medailles en roem. En fans. Maar ook de geur van verlies. Een sporthal is een brute arena die je liefdevol omarmt en uitspuwt.

Dat ging allemaal door mijn hoofd toen ik mijn zoontje ging halen voor zijn proeflesje basket. Vijf jaar is hij. Een ukkepuk groot, je moet hem maal drie doen om de hoogte van een basketbalnet te hebben.

Geen benul heeft hij van de magie van een sporthal. Van wat de geur met je kan doen.

Het rook er maar muf, zou hij langs zijn neus weg op weg naar huis zeggen.