Geachte heer D’Hulst, Beste Stijn,

Ik kan deze brief aan jou maar met één woord beginnen: proficiat. Proficiat met de beker. Proficiat met de titel. Proficiat met de verkiezing ‘Speler van het jaar’. Allemaal niet slecht voor die kleine uit Kortrijk die enkele jaren geleden de deur werd gewezen richting Duitsland. Maar daar later in deze brief meer over.

Ik meen mij te herinneren wanneer wij twee mekaar voor het eerst zagen. De Lange Munte in Kortrijk, 13 jaar geleden. Ik stond op het plein, jij zat in de tribune. Een situatie die anno 2021 enkel als ‘totaal absurd’ zou omschreven worden. Via de volleybalschool speelde je in die tijd met de Vlaamse Beloften in eerste nationale A.

Dat ‘talentje’ van de volleybalschool werd je genoemd. Een verkleinwoord dat je na al die jaren draagt als een geuzennaam. Want, in tegenstelling tot je maatje Sam Deroo met zijn dubbele meter, ben jij klein voor een volleyballer. Een onvermijdbaar feit dat jou net zo uniek maakt, Stijn.

In een topsportwereld waarin data alles bepaalt, zeker in het volleybal, ben jij de uitzondering die de regel bevestigt. Wanneer alle cijfers ‘nee’ zeggen, is er toch één factor die alles weerlegt: talent. Of wacht, twee. Want zonder doorzetting is talent niets. Als je ooit een biografie zou uitbrengen dan zou de titel kunnen zijn ‘Against all the odds’.

Jouw titels en prijzen doen kleine (ook letterlijk) kinderen dromen. Ik denk dat je het best goed beseft maar in het jaar dat jouw club de dubbel won had het zijn spelsysteem bijna volledig op jouw kwaliteiten afgestemd. Je overstijgt lengte en sprongkracht. En als jij dat kan dan gelooft een jong volleyballertje dat hij dat ook kan als hij enkel reuzen om zich heen ziet staan op een veld.

View this post on Instagram

A post shared by Stijn D'Hulst (@stijndhulst)

Jij en ik hebben een aantal dingen gemeen. De hoeveelheid volleybaltalent voor alle duidelijkheid niet. Maar we waren/zijn beiden spelverdeler. We delen het gelukzalige gevoel om een blok te kijk te zetten, om te gaan met nukkige aanvallers of de grijns bij een subtiele legbal uit tweede hand.

We speelden beiden ooit bij Kortrijk en Marke-Webis. Voor mij bleek het een hoogtepunt totdat een polsblessure een einde maakte aan mijn bescheiden ambities, voor jou was het slechts een opstapje naar meer.

Dat bleek het allerhoogste niveau te zijn. Van de volleybalschool ging je recht naar Knack Roeselare waar Dominique Baeyens in jou geloofde en waar je met Frank Depestele een idool en voorbeeld tegenkwam. Toeval of niet, maar enkele jaren geleden schreef ik hen alle twee ook een open brief zoals deze aan jou.

Mijn ‘carrière’ leidde naar Ooivo Ooigem, een West-Vlaams dorp op een boogscheut van Kortrijk. Daar kwam ik jouw vader tegen. Hij was er trainer van onze ploeg. Trots is een understatement om te omschrijven hoe hij over jou sprak. Steeds met de nodige nuchterheid en bescheidenheid maar het plezier in zijn ogen als hij over jouw volleybalavontuur vertelde, verraadde onmiskenbaar veel trots.

Tijdens onze vele tooggesprekken na de trainingen en wedstrijden kregen we een kleine inkijk in jouw carrière via jouw vader. Uiteindelijk stopte zijn verhaal bij Ooigem en besloot hij, volledig terecht, meer tijd te maken om jou te kunnen volgen. Steeds met zijn fotocamera in de hand aan de rand van het volleybalveld. Immer glimmend van fierheid.

De eerste jaren speelde je in Roeselare tweede viool, absoluut geen schande als je zag wie er voor jou stond in de pikorde en gezien de prijzen die jullie verzamelden. Je was één van de Golden Boys, met onder meer Hendrik Tuerlinckx, Stijn Dejonckheere, Ruben Van Hirtum, Pieter Coolman, Gertjan Claes, Arno Van de Velde en ook Matthijs Verhanneman, die 5 keer na elkaar landskampioen werden. Ondertussen wonnen jullie ook nog 4 keer de Beker van België en 3 keer de Supercup. En laat ons ook de Sons of Gravity niet vergeten waarmee je een volleybal de ruimte in stuurde. Da’s een Wikipedia pagina vol.

View this post on Instagram

A post shared by Stijn D'Hulst (@stijndhulst)

En dan stopte het sprookje plots. Roeselare verlengde je contract niet. Hoewel alles hoffelijk verliep, moet het toch een ongelofelijke bittere pil geweest zijn.

Maar net dan Stijn, bleek het een nieuwe springplank te zijn voor jou. Als bij een rollercoaster die heel even vertraagt net voor de grote adrenaline rush wanneer je de diepte in duikt, ging ook jouw carrière in een stroomversnelling. Je trok naar Duitsland: Düren. Een buitenlands avontuur dat je bekroonde met een knappe vierde plaats. Dat leidde tot een megatransfer naar Cucine Lube Civitanova.

Voor wie het volleybal niet volgt: dat is het Real Madrid van het volleybal. De allergrootsten spelen er. En plots die kleine van Kortrijk zowaar. In het seizoen 2018-2019 realiseerde je als tweede Belg ooit iets fenomenaal: de Champions League winnen. En oh ja, ook nog de landstitel in Italië. Wikipedia kon amper volgen om jouw erelijst aan te vullen.

View this post on Instagram

A post shared by Stijn D'Hulst (@stijndhulst)

Jouw Italiaanse passage was als tweede spelverdeler en doet helemaal niets af van je prestaties. Wie een beetje topsport kent, weet dat je enkel tussen die spelers staat omdat je dat verdient. Trainen en leven tussen de beste spelers van de wereld is topsport an sich.

Ik weet niet of je dat momentum als het hoogtepunt van je carrière beschouwt. Of toch eerder afgelopen seizoen. Maar voor een keer is kiezen niet verliezen, lijkt mij.

Je tweede jaar in Italië was in mineur. Niet alleen omwille van dat verdomde virus. Eind 2019 overleed je vader na een ziekte. Van een absoluut hoogtepunt naar een dieptepunt. De wereld ging op slot en jouw allergrootste fan was er niet meer.

Gelukkig klaarde de hemel een beetje op aan het einde van dat seizoen. Een terugkeer door de grote poort naar de club waar het voor jou allemaal begon. Knack Roeselare sloot zijn verloren zoon terug in de armen. Een toptransfer voor hen. Golden (Comeback) Boy.

En nu zijn we nog eens twaalf maanden en een coronaseizoen later. Je won zowat alles wat er te winnen viel. Behalve misschien de eerste plaats in het aantal blocks (flauw mopje, excuses). Ook Wikipedia ben je te snel af, ze kunnen niet volgen met jouw erelijst want jouw individuele bekroning van Speler van het Jaar ontbreekt voorlopig. En wij, de supporters, zijn maar wat blij dat we de beste Belgische spelverdeler van het moment in ons eigen land kunnen bewonderen.

Stijn, petje af voor jouw prestaties en alle succes nog de komende jaren. Ik kijk er naar uit om je volgend seizoen nog eens live aan het werk te zien wanneer je als landskampioen en bekerwinnaar aan het seizoen start.

Niet slecht voor die kleine uit Kortrijk.

Sportieve groeten,

Pieterjan