Deelnemen is belangrijker dan winnen

Beter dan de titel kan je de uitslag van het Sportgala 2013 niet omschrijven. Een bronzen en een zilveren Europese medaille ten spijt was het toch Koning Voetbal dat de plak zwaaide op de jaarlijkse hoogmis van de Belgische sport. De heren voetballers plaatsten zich eens voor een tornooi en werden meteen gebombardeerd tot Ploeg van het Jaar. Halen ze daar straks de tweede ronde dan staat niets hun heiligverklaring in de weg. Mirakels zijn daar zelfs niet voor nodig.

Wat meer realisme lijkt hier wel op zijn plaats. Een beetje erkenning ook. Dat Valérie ‘Zus van’ Courtois geen Sportvrouw van het jaar werd kan niet onterecht worden genoemd. Ze speelde zeker een knap EK en won daar ook de trofee van ‘Beste libero’ voor. Haar nominatie deint hoogstwaarschijnlijk nog op de hype die de Yellow Tigers veroorzaakte tijdens hun overwinningstocht op het EK. Dat ze een bekende broer heeft die toevallig goed ballen tegenhoudt zal ook wel zijn rol spelen, maar haar prestatie was algemeen beschouwd heel knap.

Net als de voltallige kern van de Yellow Tigers. Volleybal is een ploegsport en met drie speelsters in de top tien van Sportvrouw van het Jaar werd het zeker niet tekort gedaan. Charlotte De Vos was de enigste hockeyspeelster die individueel een top tien plaats kon versieren. Ze werd zesdes. Bij de mannen geen spoor van individuele erkenningen. Een kleine gemiste kans op waardering maar opnieuw geen schande, het blijven uiteindelijk ploegsporten.

Marc Wimots werd Coach van het Jaar en deelde letterlijk mee dat hij zich van deze prijs ‘geen bal aantrok’. Gert Vande Broek werd tweedes. Of hij zich ook geen bal van deze trofee aantrekt weten we niet. Hopelijk niet want hij verdiende ze wel als grote inspirator van de opleving van het Belgische vrouwenvolleybal. Wat Wilmots presteerde is natuurlijk ook knap en zal in juni zeker en vast voor de nodige volksfeesten zorgen op menig markpleinen maar staat in hele andere context. Gert Vande Broek en Pascal Kina (hockeytrainer die vierdes werd) slaagden er in een sport die nog niet tot de scheenbeschermers reikt van Koning Voetbal in het voetlicht te plaatsen. Het Belgisch sportpubliek enthousiasmeren voor een ‘kleinere sport’ én terloops resultaten behalen verdient meer waardering.

Dan maar volleybal en hockey op het hoogste schavot bij Ploeg van het Jaar? Ook niet. De Duivels lieten opnieuw de Tigers en Lions achter hen. Dat de Belgische sportwereld meer en meer op een dierentuin begint te lijken is een ander verhaal maar het punt blijft dat deze uitslag echt wel teleurstellend was. Resultaten ondergeschikt aan de hype. Een Europese bronzen en zilveren medaille gedevalueerd tot een voetnoot in de Belgische sportgeschiedenis.

Niet alleen het volleybal en hockey werden ondergewaardeerd. Ann Wauters en Dirk van Tichelt zijn maar twee voorbeelden van de willekeur voor de kleine sporten. Het Sportgala is een populariteitspoll geworden. Wat misschien nog het meest verrast is dat het in deze poll niet Jan Modaal is die zijn stem uitbrengt maar wel sportkenners. Sportjournalisten, fotografen, cameramannen en ex-laureaten vellen hun oordeel. Net daarom hoop je dan ook dat sportieve resultaten naar waarde zullen worden beoordeeld. Het was een kans om het grote publiek te wijzen op de (toekomstige) diversiteit van ons sportlandje.

Maar we beweren niet dat de sportkenners hun huiswerk niet hebben gedaan. Ze brachten het Sportgala terug tot de essentie van de olympische gedachte. Pierre de Coubertin sprak namelijk ooit: “Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden.”