In de tuin van mijn ouders

Sta ik in de tuin van mijn ouders dan ben ik in het diepste van mijn gedachten een sportheld. Wanneer ik het gras voel samendrukken onder mijn voetzolen ben ik opnieuw twaalf jaar oud.

Achter mijn oren ben ik nog groener dan het gras waar ik op sta, maar met de grootste wil van de wereld een sportheld. De planten aan de rand van de tuin zijn mijn supporters, een claxonnerende wagen verderop in de straat klinkt als het geschal van een supportersattribuut en mijn buurjongen vertolkt de tegenstander. Mijn moeder achter het fornuis is de ref, mijn vader de bezorgde terreinverzorger. Zijn gras is mijn arena. Hun tuin is mijn heiligdom en ik ben er koning.

Ik ben er nooit alleen.

Ik basketbal er tegen Michael Jordan en win in de laatste seconde met een buzzerbeater. Een shot dat ik wel vijfmaal neem totdat ik scoor, de laatste seconde rekt zich uit totdat ik win. Ik dribbel er tegen Gert Verheyen, speel hem door de benen die verdacht veel op twee klaprozen van ons moeder gelijken en maak het magistraal af met een onhoudbare knal. Binnenkant boom en binneuuuh. De lyrische commentator bedelft me onder lof.

Wat een talent.

De zon schijnt zorgeloos en ik schitter op blote voeten. Trap ik op een takje dan stort ik ter aarde. Fout! Gele kaart. Een vrije trap op een mooie plaats. Net voorbij het terras, naast de moestuin. De barbecue stelt zich op als muurtje. Twee bloempoten worden een doel, de vensterbank erboven wordt de lat. Ik krul de bal rond de barbecue en een seconde lijkt de bal ter plaatse te blijven hangen. De planten houden hun adem in, die van de commentator stokt. De curve van de bal is als een potloodstreep op een wit blad.

Pats.

De bal landt boven de vensterbank, midden op het venster, en laat een bruine afdruk na. De nerven zijn haarfijn in bruine inkt gedrukt. Plots is de vensterbank een vensterbank. Zijn de bloempotten bloempotten, de barbecue een barbecue en het venster een venster.

De ref fluit.

Ik kijk rond en kan Michael of Gert nergens zien. Mijn moeder ziet ze ook niet. Voor het oog van de planten druip ik af. Genoeg voor vandaag blaast de ref. Ik pruttel nog tegen maar berust dan in mijn lot. Of wacht eens heel even.

’t Is rust.

Met een ruststand van 15-15 duiken we de keuken binnen. De peptalk aan tafel wordt achterwege gelaten. De ref leest me de levieten, de terreinverzorger foetert op de putjes in het gras. Ik hoor ze niet en loer naar buiten.

Daar wacht mij roem en applaudisserende planten.