Eduardo, Kroatische Goddelijke Kanarie

Eduardo da Silva. Braziliaanser kan een naam niet klinken. Hij is geboren in Rio de Janeiro en Ronaldinho is zijn idool. Vanavond staat hij aan de aftrap in de openingsmatch van de Seleção in São Paulo. Of het publiek zal juichen wanneer hij de Brazuca beroert, is twijfelachtig. Eduardo behoort namelijk niet tot de Os Canarinhos maar tot de Vatreni.

Vatreni betekent The Blazers en staat voor het passievolle patriottisme van een Kroatische voetballer. Os Canarinhos vindt dan weer zijn oorsprong in het boek ‘De Goddelijke Kanaries’ van August Willemsen uit 1994 over de geschiedenis van het Braziliaanse voetbal. Na de dramatisch verloren finale van Brazilië tegen Urugay in 1950, in Brazilië nota bene, werd de kleur van hun shirts veranderd van wit naar geel. Sindsdien sprak men van de Kanaries, Willemsen alludeerde met zijn boektitel naar Dante en diens ‘De Goddelijke Komedie’ en zo kwamen de Goddelijke Kanaries piepen.

Gebroken carrière

Maar Eduardo is nooit een Goddelijke Kanarie geworden. Toen hij in 2001 als zeventienjarige arriveerde in Zagreb sprak hij enkel Portugees. Tot 2007 voetbalde hij voor GNK Dinamo Zagreb waar hij in 123 wedstrijden 83 maal scoorde waarna bij werd getransfereerd naar FC Arsenal. Daar sloeg op 23 februari 2008 het noodlot toe. Een horrortackle van Martin Taylor brak zijn scheenbeen doormidden. En meteen ook zijn carrière leek het.

Maar Eduardo revalideerde zich een weg terug en speelde uiteindelijk nog 24 wedstrijden en scoorde daarin 8 doelpunten voor de Londenaars in het seizoen 2009-2010. Na dat seizoen trok hij van de ene FC naar de andere. Hij ging spelen voor FC Sjachtar Donetsk waar hij tot heden nog altijd vertoeft.

Grillige interlandcarrière

Ook de interlandcarrière van de linkspoot verliep grillig. Om bij de Goddelijke Kanaries aan de bak te komen was Eduardo te weinig hoogvlieger. Velen voelen zich geroepen, weinigen worden geroepen. Wijselijk werd hij in 2004 dan maar Kroaat. Een loopje met de antropologie dus. Nadat hij schitterde bij de U21 werd hij in 2004 definitief lid van de Kroatische nationale ploeg. Wegens te jong moest hij het WK 2006 nog aan zich laten voorbij gaan, ook het EK 2008 werd niets door ‘De Blessure’ en voor het WK 2010 kwalificeerde Kroatië zich zelfs niet.

Het EK 2012 bracht wel soelaas, Kroatië plaatste zich en Eduardo speelde alle drie de wedstrijden. Maar het was een EK in mineur want de groepsfase overleefden ze niet.

Tijdens de kwalificatiematchen voor het WK 2014 speelde Eduardo wel een bepalende rol en ondertussen voegde ook een andere Braziliaan zich bij Kroatië, Sammir. Onze Red Devils waren dan wel de luis in de Kroatische pels in de voorrondes maar in de barragewedstrijden schakelde Kroatië Eiður Guðjohnsen en co uit. De beelden van de snikkende Ijslander gingen de wereld rond maar ook Eduardo liet een traan. Eindelijk stond hij op een WK. En dan nog in zijn geboorteland. Maar is dat ook zijn thuisland?

Geslaagde transfer

Van de 736 geselecteerde voetballers voor het WK in Brazilië zijn er 33.6% met een dubbele nationaliteit becijferde de Volkskrant. Één op drie kon dus ook voor een ander land spelen. En sinds 2007 waren er 174 voetballers die van nationaliteit wisselden. Nationaliteitsgevoel werd een vaag begrip, met het welles-nietes spelletje met Januzaj als Belgische exponent. Mama Eduardo verklaarde onlangs nog dat haar zoon slechts Kroaat is voor zijn werk, in zijn hart is hij Braziliaan.

Door zijn lange verblijfsduur in Kroatië kon ook Eduardo aanspraak maken op een Kroatisch paspoort. En met zijn 29 doelpunten staat hij ondertussen tweedes na Davor Šuker (45 doelpunten) in de Kroatische topschutterslijst aller tijden. Een geslaagde transfer met andere woorden.

Straks zal Eduardo zowel Lijepa naša domovino (‘Ons mooi vaderland’) als Hino Nacional Brasileiro (‘Braziliaans volkslied’) meezingen. Daarna gaat hij aan het werk met heel zijn hart.