Het mooiste blauwtje dat je kon lopen

De beker stond klaar, de champagne koud en de Blue Wall hevig. Het goud van de beker blonk maar erodeerde tot zilver. Gestrand met de beker in bereik. Finaal tegen het canvas gemept door Italiaanse suprematie.

Een blauwtje lopen, noemen ze dat.

Zeg nooit nooit maar toch, zelden zullen volleybalgoden een Belgisch volleybalteam nog zo goedgezind zijn. Eens om de twintig jaar leert ons de geschiedenis, zo lang was Europees succes geleden. Dat zou willen zeggen dat we tot 2040 moeten wachten op een volgende kans op glorie.

Maar wat is glorie? Wanneer ben je een held? Wanneer wordt iets geschiedenis?

Ik kan u zeggen dat wat Knack Roeselare presteerde, betiteld kan worden als glorie, helden en geschiedenis. De bittere nasmaak om het verlies van een Europese beker, voor een vol huis, tegen een wereldploeg, zal wellicht nooit verdwijnen. Maar dat neemt niet weg dat dit parcours een bekroning was.

Minuten na het laatste fluitsignaal zag je de ontredderde spelers op de bank. Als ze konden, kropen ze weg in het kleinste hoekje in Schiervelde. Geen glorie maar verdriet.

Knack Roeselare gaf alles wat het kon. En gaf ons hiermee heel veel. Soms moet je een sportprestatie niet afmeten aan sportief succes maar ook aan wat je in beweging bracht. Als we van onze Rode Duivels schreven dat ze het land herenigden dan mogen we schrijven over Knack Roeselare dat ze niet alleen het Belgisch volleybal verenigden maar dat ze het ondertussen ook op de Europese kaart zetten.

Ga er maar vanuit dat ze in Italië voortaan weten waar Roeselare ligt.

Vandaag ben ik meer dan ooit trots om volleyballer (geweest) te zijn. Ik zag volleybal bovenaan de sportpagina’s prijken. Ik zag topvolleybal zoals ik het nog nooit zag. Ik zag volleyballers overal te lande trots wezen.

Knack Roeselare verloor, volleybal won. Daar kopen Stijn, Pieter, Matthijs en co niet veel mee natuurlijk. Maar het heldendom kleeft wel voor altijd aan hen. 2023 is het jaar waar ze voor altijd aan zullen herinnerd worden. En ik hoop dat ze dat met meer trots dan weemoed doen. Eens de emoties zijn gefilterd en de teleurstelling is doorgeslikt dan rest er schitterend zilver en de gedachte dat ze Belgische sportgeschiedenis schreven.

Aan de overkant stonden wereldsterren zoals de vleesgeworden arrogantie Earvin N’Gapeth, de verschrikkelijke reus Adis Lagumdzija en de dartele salsa danser Bruno Rezende. Maar nog geen week eerder stelden die wereldsterren niets voor toen ze in eigen huis drie sets lang gereduceerd werden tot speelbal van ‘onze jongens’. Stervende sterren waren het die helaas met Pasen in zicht herrezen op West-Vlaamse bodem.

Dat is dus hoe gruwelijk sport kan zijn. Het katapulteert je naar de hoogste dromen maar laat je daarna ontwaken in desillusie. Winnen is het allermooiste zal elke sporter je vertellen maar geschiedenis schrijven is misschien wel het allerhoogste.

En misschien duurt het wel geen twintig jaar meer om een nieuwe kans te krijgen op Europees bekersucces want laat ons hopen dat dit parcours de kiem legt voor volgende generaties die als kind ooit getuige waren van een stukje sportgeschiedenis in 2023 en toen besloten om te gaan volleyballen als hobby.

Merci aan alle helden van Knack Roeselare om ons te doen dromen en geloven, om te tonen hoe schoon volleybal kan zijn, om ons het gevoel te geven dat volleybal voor één keer de belangrijkste bijzaak ter wereld werd.

En misschien was dit wel het allermooiste blauwtje dat je kon lopen.