Gele kaart voor SPORT.Blog

Deze SPORT.Blog gaat niet over sport. Om toch in lijn met mijn blog te blijven, kan je wel spreken van sportiviteit. Een stuk over fair-play.

En wat je riskeert als je (onbedoeld) buiten de lijntjes kleurt.

Een vergelijking:

Je krijgt een brief van de sportbond in de bus waarin staat dat je 3 jaar geleden een vuile fout hebt begaan op het sportveld. Retroactieve videobeelden tonen dat je inderdaad in de fout ging. Het bewijs is onweerlegbaar. Alleen wist je niet dat je in de fout ging. Je dacht volgens de regels te spelen. Je was je er niet van bewust dat je in fout was gegaan.

In de brief staat dat je toch gestraft wordt.

Een boete van meer dan € 500. Je erkent de fout, het bewijs is er zwart op wit, maar toch… Je bent een hobbysporter. Je doet het voor het plezier, het applaus en dat drankbonnetje in de cafetaria achteraf.

Dit is wat mij is overkomen met SPORT.Blog. Ik kreeg een boete van € 583 in de bus.

Wat ik heb gedaan?

Ik heb in 2014 twee blogposts gepubliceerd waar telkens één auteursrechtelijk beschermde foto op stond. Om het bredere kader te scheppen: ik was toen nog niet actief bezig met mijn eigen blog en schreef vrijwillig artikels voor Extrasport, een sportnieuwswebsite. Ik schreef louter de tekst en stuurde door, het publiceren en aanvullen met fotomateriaal deed onze eindredacteur van Extrasport.

Eens gepubliceerd, zette ik het artikel ook op mijn blog zodat ik mooi kon bijhouden welke artikels ik schreef. Een soort portfolio als rugsteun in de toenmalige zoektocht naar een job.

En daar ben ik in de fout gegaan blijkbaar. Twee foto’s waren auteursrechtelijk beschermd. Vermoedelijk had Extrasport.be wél een licentie.

Pas eind 2015 begon ik mijn schrijfsels actief te delen via mijn eigen blog. Ik maakte een Facebookpagina en vond het leuk om mijn eigen blogs te schrijven en delen. Schrijven werd een hobby. Weliswaar een hobby zonder drankbonnetje achteraf. Integendeel, mijn abonnement van WordPress kost mij elk jaar een centje.

Ik blogde onbezorgd. Totdat er dus een brief in de bus zat.

Een brief van Permission Machine om mij te wijzen op mijn fout van enkele jaren geleden. Permission Machine is een bedrijf dat blijkbaar over software beschikt waarmee ze het internet scannen op zoek naar beelden die onterecht zijn gebruikt. Ze vertegenwoordigen iedereen die daar voor wil betalen (als ik het goed begrijp). In mijn geval fotografen van Belga.

Ik ontving van hen:

• een brief die uitlegt wat er aan de hand is (‘koop een licentie en ’t is oké beste vriend‘)
• een licentienota (‘kassa kassa‘)
• FAQ (‘nog vragen?‘)
• Licentievoorwaarden (‘we leggen het nog eens uit maar dan héél moeilijk‘)
• Printscreen van de beelden (‘hierzie, ziet ge wel‘)

En zo werd bewezen dat ik twee foto’s van Belga onterecht heb gebruikt. Mea culpa.

Ik moet een licentie van € 583 aankopen (€ 265 per foto en nog eens € 53 dossierkosten) om het goed te maken. Dan mag ik de fotootjes het komende jaar gebruiken én is is de schade vergoed die de fotograaf, Belga en wie nog allemaal geleden hebben vanwege mij.

Slik, da’s veel.

Nochtans let ik altijd op welke foto’s ik gebruik voor mijn blogs. Ik kies eigen foto’s of selecteer op Google altijd zorgvuldig op ‘Gelabeld voor hergebruik‘:

En dan te weten dat ik zelf ook al het slachtoffer ben geweest van plagiaat van 1 van mijn blogposts. Een magazinemaker gebruikte mijn tekst zonder mijn medeweten voor een volleybalmagazine dat meer dan 20.000 oplages had.

Per toeval kreeg ik het magazine in handen en las tot mijn verbazing het artikel dat ik had geschreven. Met daarnaast advertenties waar die man dan advertentie-inkomsten voor had gekregen.

Alsjeblieft. Graag gedaan hoor.

Ik informeerde toen bij een specialist ter zake en die bevestigde dat ik een schadevergoeding kon eisen en sowieso in mijn gelijk was. Na contact met de magazinemaker liet ik de zaak blauwblauw uiteindelijk. Hij zei dat ik maar een rechtszaak moet beginnen, waar ik vriendelijk voor bedankte. Ik vond het sop de kolen niet waard en wou mezelf niet neerzetten als een geldwolf.

Was ik naïef?

Terug naar de orde van de dag… € 583 is toch wat veel vind ik.  Ik begin hoopvol te zoeken naar precedenten.

Mijn zoekresultaten:

• Permission Machine bestaat. Het is een echt bedrijf dus phishing is van de tafel.
• Ik ben niet de eerste. De zoekresultaten leiden naar verhalen van misnoegde mede-bloggers en VZW’s die in hetzelfde schuitje zaten.
• Ik heb geen poot om op te staan. Voor zover ik kan terugvinden, hebben ze allemaal betaald. Een Nederlandse blogster ging het juridisch steekspel aan maar verloor in de rechtbank en betaalde zich nog blauwer. Een andere website ging ook het gevecht aan en bekwam een lagere licentieprijs. Een andere VZW stopte haar activiteiten.
• Het bedrag is geen typo. De bedragen swingen de pan uit en € 583 is gangbaar.

F*ck.

Ik sta op het punt om mijn centen te tellen maar dan vind ik dit filmpje van ‘De Juristen’:

Ze sluiten af met de lichtjes hoopvolle boodschap dat meteen mensen beboeten niet helemaal koosjer is. Pas als je de brief betwist, gaan ze dieper op zoek of ze wel effectief gelijk hebben.

Tja, dat is inderdaad niet helemaal eerlijk, Permission Machine. Toch nog eens verder zoeken.

Ik trek naar Facebook en vraag binnen een Facebookgroep van mede-bloggers naar raad. Hun antwoorden variëren:

• ‘Je niet laten doen en weigeren om te betalen!’
• ‘Betalen en op de blaren zitten…’
• ‘Mag je dan niet elke foto van het internet gebruiken?’
• ‘Onderhandel over de (te) hoge prijs!’
• ‘Duts…’
• ‘Je moet het maar weten, wie wil bloggen moet zich aan de regels houden…’
• ‘Negeren die handel’

Ik concludeer dat eigenlijk veel collega-bloggers zich niet bewust zijn van de ‘gevaren’ van bloggen. Iemand die door het rood rijdt of aan 100 kilometer per uur door de bebouwde kom langs een school scheurt, beseft dat er een boete kan volgen. En die is ook proportioneel.

Voor je in de auto stapt, moet je dan ook een examen afleggen om te bewijzen dat je weet wat je mag doen op de baan.

Ook het internet is een wirwar van regels. Alleen zie je die niet. Er bestaat geen handboek ‘internet’. Er is geen examen. We weten eigenlijk niet wat we mogen doen.

Akkoord, er bestaan cursussen online marketing en Google is maar een muisklik ver maar een hond met een hoedje kan een website maken tegenwoordig. Er is nul drempel aan de oprit van het internet.

En zo gebeurt het dat je door het rood rijdt zonder het te beseffen. Alsof je kleurenblind bent. Begrijp mij niet verkeerd, het mag niet én moet beboet worden maar de manier waarop is discutabel.

Mijn opties zijn dus beperkt:

1. Niet betalen, een bezoek aan de rechtbank riskeren, verliezen en opdraaien voor alle gerechtskosten
2. Niet betalen, een bezoek aan de rechtbank riskeren, rechten gaan studeren en het juridisch gevecht aangaan
3. Betalen en die nieuwe fiets niet kunnen kopen (oké, da’s overdreven maar ’t is wel een smak geld hoor)

Ik besluit om te doen alsof mijn neus bloedt. Ik weet dat ik een gele kaart ga krijgen maar doe toch nog even alsof ik zwaar geblesseerd op de grond lig te janken. Zolang ik niet opsta, kan de ref mij geen kaart geven. Waterdichte tactiek.

Ik doe alsof ik de brief niet heb ontvangen. Ik riskeer in het slechtste geval € 15 rappelkosten. It’s worth the shot.

Een weekje later…

‘Je hebt opnieuw een brief van die mannen van je blog…‘

Ik ontvang dezelfde documenten met twee extra brieven van mijn pennenvrienden:

• een herinneringsbrief (‘hé, we zijn u niet vergeten en ge moogt € 15 extra betalen beste vriend)
• een ondertekende verklaring van Belga (‘die mannen van Permission Machine mogen van ons geld vragen aan u‘)

In theorie zou ik mij verder kunnen specialiseren in auteursrecht en in mijn concrete case. Een procedurefoutje is snel gemaakt en ik moet die gewoon zien te vinden, toch? Of door mij voldoende te informeren, kan ik misschien een redelijker bedrag ‘onderhandelen’.

Pleit ik ‘onweerstaanbare dwang’?

Maar in de praktijk is het zo eenvoudig niet. Ik moet binnen de 7 dagen betalen en heb gewoon niet de tijd en de middelen om mij als kleine garnaal te wapenen tegen de potvis die Permission Machine is.

Slik.

Ik besluit om een mail te sturen:

Ik besef dat mijn mail hoogst amateuristisch overkomt. Maar meer kan ik niet doen op zo’n korte termijn en in se ben ik ook een amateur. Dergelijke kosten kan ik wel missen als kiespijn op dit moment.

Maar opnieuw. It’s worth the shot.

Enkele dagen later heb ik een antwoord:

Ik begrijp hun antwoord. Het deed me trouwens denken aan dit:

En toch heb ik een probleem met deze gang van zaken. Dat bedrijven dergelijke boetes riskeren vind ik logisch, zij hebben de expertise. Maar een kleine blogger zonder statuut zo zwaar beboeten? Mijn rechtvaardigheidsgevoel zegt mij dat ik mij niet zomaar mag geven.

Ik ga opnieuw antwoorden.

Ik leg hen uit dat de artikels waren geschreven voor Extrasport, ik vraag hen mij de contactgegevens van de fotografen in kwestie te bezorgen zodat ik zeker weet dat ze hun rechten mogen verdedigen en ik pols of zij in orde zijn met de FOD aangezien er blijkbaar veel klachten over hen binnenkomen.

Hun antwoord:

Ik antwoord opnieuw dat ik meer uitleg wil over mijn gestelde vragen en krijg volgende repliek:

Ik ontvang deze mail op 20/04 en besluit hierop een risico te nemen. Ik ga niet langer antwoorden en hopen dat ze mij met gerust laten. Vrij vertaald in sporttaal: ik lig nog steeds te janken op de grond en de scheidsrechter staat, kaart in de hand, te wachten tot ik recht sta. Maar, ik wacht.

En wacht… En wacht… En net als ik denk dat de scheidsrechter het opgeeft…

Het is 14/06. Ze zijn mij niet vergeten.

Ik geef het op. Dit is mij geen rechtszaak waard. Dat kan ik mij echt niet riskeren.

Ik sta op, een geel kartonnetje schiet de hoogte in. Ik open PC banking en betaal.

Wat heb ik geleerd?

• Permission Machine heeft een lucratief businessmodel gevonden
• Er schort iets aan het beleid als dergelijke zaken op zo’n niet-proportionele manier (mogen) beboet worden

Ik heb deze blogpost geschreven met de nodige zelfspot en sarcasme maar de realiteit is wel dat elke blogger een risico loopt om beboet te worden. Bloggen (en het internet in het algemeen) is geen plaats voor naïevelingen. Ik schreef er al eens over op een andere blog (Cities in Capitals) en dacht volgens de regels te spelen. Niet dus.

Waarom heb ik deze blogpost geschreven?

Om andere bloggers te wijzen op de risico’s en om duidelijk te maken dat ondanks dat Permission Machine een punt heeft, de manier van werken niet koosjer is.

Mijn voorval is exemplarisch. Je betaalt zonder waarschuwing meteen de volle pot en wordt met de rug tegen de muur gezet door de juridisch wirwar en zware termen. Particulieren en bedrijven moeten zich uiteraard aan de regels houden maar er moet meer nuance zijn tussen beiden.

Je rijdt beter door het rood dan dat je een verkeerd plaatje plaatst bij je blogbericht. En dat vind ik verkeerd.