Een vijfendertigjarige werd dit weekend op een piste in Roubaix geklopt door een achtendertigjarige. Op de meet. Wielerland Vlaanderen in rouw.
Het was een onwaarschijnlijke suspense doordrenkt met drama. De aanloop naar Het Record verliep vlekkeloos. Een natuurlijke schifting zoals alleen in de Hel van het Noorden kon. Vallende renners en deze keer niet door volgwagens, motoren of treinen. Neen, kasseien plaveiden de weg naar de geschiedenisboeken voor Tom Boonen.
En dan snelde die Matthew Hayman uit de groep van koplopers. Boonen haakte aan en samen dokkerden ze naar Roubaix. Ze reden de piste binnen maar plots was het niet langer mano a mano en was alles te herdoen met vijf.
Twee Belgen, een Noor, een Brit en een Australische Nederbelg sprintten om een kassei. Het begint als een mop maar het eindigt op een flop. Het oudste oudje won.
En nu?
Ik werd even terug gekatapulteerd naar tien jaar geleden. Mijn jeugdidool Zidane speelt z’n laatste wedstrijd. De finale van het wereldkampioenschap. In de 110e minuut buffelt kapitein Zidane een vuilgebekte Italiaan tegen de grasmat. Rood.
Het beeld van de stoïcijnse Zidane die voorbij de beker wandelt richting zijn pensioen, is iconisch. Een beeld dat ik persoonlijk nooit zal vergeten. Net als het beeld van zijn volley tegen Leverkussen in die andere finale.
Drama in de sport. Het kan zoet smaken of net zuur. Soms vergeet je de smaak. Maar het doet je steeds in je geheugen graven. Zoals Marcel Proust schreef in zijn roman ‘Op zoek naar de verloren tijd’ bij het proeven van een madeleine. Zoals Boonen zijn zwanenzang mij deed denken aan die van Zidane.
Binnen tien jaar weet niemand nog wie Parijs-Roubaix in 2016 won. Maar wel wie tweedes werd en hoe dat gebeurde.
En dat is ook best mooi.
SPORT.Blog 
0 reacties op “To(e)m(e), Boonen!”