Remedie tegen het verzonnen belang van het EK

Het fluitje heeft gefloten, het eekaa is afgetrapt. We zijn er aan begonnen en er valt niet aan te ontkomen. Willens nillens wordt uw teevee vanaf nu gekaapt door dat groen met witte strepen. En dat kan best leuk zijn hoor. Een EK of WK is het perfecte alibi om pinten te pakken of lui in de zetel te plakken.

Maar een EK heeft ook een keerzijde.

Een EK voelt toch zo’n beetje als football binge-watching waar achteraf een schuldgevoel rest. Alsof je een sigaret opstak en daarna besefte dat die eigenlijk meer kwaad dan goed deed.

Sporten die geen ‘voet’ en ‘bal’ in hun naam hebben, zullen de komende weken gereduceerd worden tot overschotsporten. Gelukkig volgen er deze zomer nog Olympische Spelen als medicijn tegen de voetbal-indigestie. Een schaamlapje tegen het schuldgevoel.

Ik wil voetbal nu ook niet tekort doen maar, eerlijk is eerlijk, Eden Hazard een rondleiding zien geven op het luxe-resort van de Duivels hoeft niet voor mij. Minder gefortuneerde sporten bieden op dat vlak meer diepgang.

Zoals bijvoorbeeld dit verdoken verhaal als schaamlapje tegen het exuberante voetbal:

Dit is pure sport.

Maar waarom lijkt dat EK voetbal nu zoveel belangrijker?

Duizenden verklaringen zijn er. Ze zijn sociaal, economisch, cultureel, economisch,… van aard. Je kiest er eentje uit en je hebt jouw drogreden. De mijne is ietwat anders maar daarom niet minder plausibel: we hebben gewoon verzonnen dat zo’n EK belangrijk is.

En dat heb ik niet zelf verzonnen, Otto-Jan Ham wierp het op tijdens zijn passage in Alleen Elvis op Canvas. Een absolute tv-tip, geef ik even mee tussen de lijnen.

Hij koos als fragment het legendarische doelpunt van Robin Van Persie tegen Spanje op het WK in Brazilië:

 

Otto-Jan Ham bekende dat hij in een depressieve luim deze match nog eens durf op te zetten. Om opnieuw vrolijk te worden. Tegelijkertijd voert hij ook aan dat hij eigenlijk niet snapt waarom hij dat zo belangrijk vindt. Het zijn gewoon elf jongetjes die tegen elf andere jongetjes voetballen. En daar belachelijk veel geld mee verdienen. Iets wat wij allemaal oké vinden want anders zouden we niet kijken, toch?

En dan verwijst hij naar een column van Frank Heinen. Die schreef blijkbaar ooit dat wij voetbal zo belangrijk vinden omdat we dat gewoon ooit zo verzonnen hebben.

Een passage uit zijn column:

Toen men Herman Finkers eens zei dat de hemel niet bestond, omdat hij verzonnen was, schreef hij: ‘De veertigste van Mozart, of de liedjes van Jacques Brel / zijn ook ooit verzonnen, toch bestaan ze wel’.
Zou je belang mogen verzinnen? Ik geloof van wel, ik geloof in het belang van dingen die in wezen niet belangrijk zijn. Met het genieten van, boos maken om en verbijsterd zijn over sport (of kattenplaatjes, of Sabia, of wat-dan-ook) ontken je je paniek niet, je ontkent dat je de stuurknuppel aan die paniek uit handen hebt gegeven. Brel, Mozart, Michael van Gerwen; ze zijn meer dan troost, meer dan afleiding. Ze zijn brandstof. Veel van wat mijn leven de moeite waard maakt – boeken, films, muziek – bestaat bij de gratie van doen alsof. Iedere sportwedstrijd is een vorm van fictie, speelt zich af op een vast omlijnd terrein, gedurende een bepaalde tijd, met inachtneming van duidelijk omschreven regels. Zoals bij Frankrijk – Duitsland, vrijdagavond. Tot de ontploffingen uit de werkelijkheid de fictie bezoedelden.

Frank Heijen, link naar het artikel.

Dit is geschreven naar aanleiding van de aanslagen in Parijs vorig jaar. Een krachtig stukje tekst. En op vandaag nog actueel gezien de huidige sfeer.

Dus we vinden het EK voetbal belangrijk omdat we willen dat het belangrijk is. Het is één van de vele verklaringen maar voor mij wel eentje die kan kloppen. En een schoon excuus om te kijken.

Blijft wel het probleem voor de mensen die voor zichzelf hebben uitgemaakt, of verzonnen, dat het EK toch niet zo belangrijk is. Voor hen heb ik een tip om de komende weken te overleven: woestijnpolitiek.

Woestijn-wat?

Wel, woestijnpolitiek is een manier om om te gaan met conflictsituaties. Bedacht door de bedoeïenen, Arabische woestijnbewoners, als er een storm opstak in de woestijn. Ze gingen plat op hun buik liggen en verroerden geen vin. Ze wisten niet wanneer de storm ging liggen maar wisten wél dat ie ooit stopt. Net zoals een EK voetbal.

Tot op vandaag passen hun afstammelingen nog steeds deze strategie toe in het dagdagelijkse leven. Als middel tegen opdringerige toeristen of andere ongemakken.

Dus, beste EK-afvalligen, dit is mijn tip voor jullie:

Wacht tot de storm is gaan liggen. En weet dat alles verzonnen is.