Mailtje onlangs in de mailbox van SPORT.Blog. Lees verder Koop eens een Olympische fakkel
Tagarchief: Olympische Spelen
Remedie tegen het verzonnen belang van het EK
Het fluitje heeft gefloten, het eekaa is afgetrapt. We zijn er aan begonnen en er valt niet aan te ontkomen. Willens nillens wordt uw teevee vanaf nu gekaapt door dat groen met witte strepen. En dat kan best leuk zijn hoor. Een EK of WK is het perfecte alibi om pinten te pakken of lui in de zetel te plakken.
Maar een EK heeft ook een keerzijde. Lees verder Remedie tegen het verzonnen belang van het EK
Liefde in tijden van Olympische Spelen
Toen hij bij zijn laatste run in Vancouver vier jaar geleden crashte met zijn viermansbobslee, zat zij huilend voor de tv in het olympisch dorp. De stuurloze bobslee die de baan van het Whistler Sliding Centre afgleed, illustreerde de malaise van team GB. Britse smart troef. Het Britse bobsleekoppel Paula Walker en John Jackson deelde mee in de ellende. Romantische plannen voor Valentijn zullen ze waarschijnlijk niet hebben vandaag. In Sotsji zijn ook zij uit op revanche.
Naast hun passie voor bobslee hadden ze ook dezelfde werkgever: The British Army. John (36) was er korporaal in de Comando Unit van de British Royal Marines en daarna All Arms Physical Training Intructor (AAPTI). Nu is hij voltijds bezig met bobslee. Paula (27) is in dienst bij de Royal Corps of Signals.
Fiasco in Vancouver
Een goeie 6,5 miljoen pond investeerde de Britse Nationale Loterij in de Britse delegatie voor de vorige Olympische Winterspelen in Canada. Het werd een fiasco met slechts één Britse medaille. Amy Williams won in het skeleton de eerste gouden medaille voor de Britten op de Olympische Winterspelen in 30 jaar maar dit was slechts een druppel op een hete plaat.
Londen 2012 maakte natuurlijk veel goed voor Team GB. Met 65 medailles werden het hun beste Olympische Spelen sinds 1908. De volgende missie voor de Britten is eerherstel op de Winterspelen. Zo’n 56 atleten, de grootste Britse delegatie ooit, moeten zorgen voor drie à zeven medailles. Dit moeten de beste Olympische Winterspelen ooit worden voor Team GB. En dat het van moetens is, toont opnieuw het prijskaartje: 14 miljoen pond.
Vluggertjes op het ijs
John Jackson en Paula Walker, samenwonend in Trowbridge, Wiltshire, maken ook deel uit van deze Britse delegatie. In Vancouver crashte hij en werd zij 11de in haar tweevrouwsbob. Paula crashte ook maar gelukkig enkel op training. Je geliefde aan meer dan 100 kilometer per uur een ijsbaan zien afglijden, het is geen alledaagse relatie. Vluggertjes, maar dan niet in de context van de dag.
Bij hun crashes hoort wel een kanttekening. Volgens de Internationale Rodelfederatie (FIL) waren op de baan in Vancouver niet meer incidenten dan op andere maar met 154 kilometer per uur werd het wereldrecord er wel scherper gesteld. De baan eiste ook het eerste dodelijke ongeval sinds 1964 in het kader van de Olympische Spelen. De Georgiër Nodar Kumaritashvili liet het leven. Daarnaast crashten ook andere gerenommeerde bobsleeërs er.
Ten gevolge van de slechte prestaties in Vancouver moest het Britse bobsleeteam vechten om hun financiële steun te behouden. Zowel Paula als John kreeg kritiek te slikken. Een nieuwe directeur, Gary Anderson, zorgde voor een nieuw elan en stilaan klommen ze uit het dal. Zowel Paula als John trokken de kar en groeiden de afgelopen jaren uit tot de steunpilaren van het Britse bobsleeteam.
Je geliefde aan meer dan 100 kilometer per uur een ijsbaan zien afglijden, het is geen alledaagse relatie
Romantisch diner bij kaarslicht
Wanneer ze op het circuit zijn, delen ze nooit een kamer. In het belang van de teamharmonie. Maar toch is er soms plaats voor romantiek zeggen ze. Of ze in Sotsji veel tijd zullen hebben voor romantische diners bij kaarslicht valt te betwijfelen. John stelde zichzelf als doel een medaille te behalen en Paula rekent op een olympisch diploma met een top acht notering.
Toen John in juli zijn achillespees afscheurde, leek zijn olympische droom plots veraf maar hij herstelde wonderbaarlijk snel. Tijdens zijn revalidatie bedankte hij Paula meermaals voor haar steun. Al in december behaalde hij zilver in de World Cup wedstrijd in Lake Placid. Het was de eerste Britse podiumplaats sinds 1997 waarmee hij zich helemaal klaar toonde voor Sotsji.
Vlinders in de buik
Nu, vier jaar na het debacle in Vancouver, staan ze voor het moment van de waarheid. Het moet ongetwijfeld zorgen voor zenuwen, vlinders in de buik bij wijze van spreken.
Moest u tijdens het supporteren voor onze Belgian Bullets (zeker doen!) ene Paula Walker of John Jackson zien voorbijglijden, dan weet u nu dat er op hetzelfde moment een verliefde ziel in het olympisch dorp vol spanning zit mee te kijken. Hopend op een knalprestatie en waarschijnlijk mijmerend van een romantisch diner bij kaarslicht dat ze nog tegoed hebben.
Volg Paula Walker op Twitter: https://twitter.com/paulawalkerGB
Volg John Jackson op Twitter: https://twitter.com/JohnJacksonGB
Schaken op ijs
Zo spreken kenners over hun sport, anderen noemen het oneerbiedig petanque op ijs. In Vancouver vier jaar geleden kreeg het bijna de allures van een mondiale cultsport. Daarvoor was curling maar een curiosum onder de olympische sporten. Van cafésport tot cultsport, curling gleed al een lange weg af. Schaakmat! Lees verder Schaken op ijs
Cubaanse impasse (Deel 2)
Zes Cubaanse volleybaltoppers vluchtten in 2001 na het kersttoernooi van de Witte Molen naar Italië. Hun familie lieten ze achter, hun volleybalbond lieten ze zitten. De ontsnapping blijkt slechts het topje van de ijsberg te zijn en exponent te staan voor de impasse waarin het Cubaans sportbestel in verzeilt raakte. Een Cubaans sport- of coachtalent is namelijk een gevangene van zijn land waar sport dient als katalysator voor succes voor Cuba.
Anno 2001 was Havana een topteam met de beste spelers van de wereld. Gedragen door een reeks ongelofelijke talenten leken ze bijna garant te staan voor een decennium van volleybaldominantie. Naar het voorbeeld van de Cubaanse nationale ploeg bij de vrouwen die in de jaren negentig driemaal na elkaar goud won op de Olympische Spelen. In een eerste artikel kon u al lezen hoe ze dankzij een uitgekiend sportbeleid structureel succes opbouwden met wereldwijd aanzien.
Nada voor Havana
Wat er nu van die gehoopte dominantie geworden is twaalf jaar en drie Olympische Spelen later? Nada. De Cubaanse nationale volleybalploeg van de mannen behaalde sindsdien geen enkele olympische medaille meer. Sterker nog, ze namen zelfs geen enkele keer meer deel. Het epicentrum van de volleybaldominantie lag de afgelopen jaren dan toch niet in de Caraïben.
Een zilveren medaille op de World Championship in 2010 in Italië, twee bronzen medailles in de World League (2005 in Belgrado en 2012 in Bulgarije) en een zilveren medaille op de World Grand Champions Cup in 2009 in Japan. Dat zijn de belangrijkste adelbrieven die de heren van Havana de afgelopen twaalf jaar hebben verzameld. In deNORCECA Championship werd het dan wel eindwinnaar in 2009 en 2011, maar met slechts vijf deelnemende lokale landen is dit geen referentie.
Kleine uitschieters
Cuba eindigde in 1999 nog tweedes op de World Cup (het vierjaarlijkse kwalificatietornooi voor de Olympische Spelen). Het deed pas in 2011 terug mee. Het werd toen vijfdes en plaatste zich opnieuw niet voor de Olympische Spelen want slechts de eerste drie plaatsten zich. Een land kon zich kwalificeren via de World Cup of via internationale en continentale kwalificatietornooien.
Enkele kleine uitschieters niet nagelaten kunnen we dus besluiten dat Cuba pas sinds 2010 internationaal opnieuw een beetje begint mee te spelen maar dat het zijn enorme spelerspotentieel niet heeft kunnen verzilveren in olympisch goud. Op de recente FIVB–ranking staan ze nu op de zevende plaats. Aangezien er zich elf ploegen kunnen kwalificeren voor het olympisch volleybaltornooi, het gastland is er altijd bij, hebben ze dus een reële kans om er in de toekomst opnieuw bij te zijn. Het lijkt de logica zelve uit sportief oogpunt, maar toch liggen de kaarten niet zo simpel.
Communistische sportbestel in Cuba
Om deze hele historiek te kunnen plaatsen is het noodzakelijk de politieke toestand van Cuba indachtig te zijn. Cuba staat voor communisme. Dit betekent dat iedereen gelijk is, sporters en hun coaches zijn daarin geen uitzonderingen. Begin jaren zestig verbood Fidel Castro alle professionele sporten in Cuba, een onderscheid tussen amateursport en professionele sport gaat immers in tegen het principe van ‘iedereen gelijk’. Castro’s verbod hield stand tot enkele maanden terug, zondag 3 november 2013 om heel precies te zijn, toen er voor het eerst in meer dan 50 jaar een professionele wedstrijd werd gespeeld in de National Baseball League van Cuba.
Een van de redenen waarom Cuba opnieuw professionele sportbeoefening toeliet, was om het aantal sporters dat naar het buitenland trok, terug te dringen. De talloze Cubaanse sporters die het waagden om in een professionele buitenlandse competitie te gaan spelen, werden zwaar gestraft met jarenlange schorsingen en mochten Cuba niet meer binnen. Ze moesten dus in een Cubaanse amateurcompetitie blijven sporten en werden daar heel weinig voor betaald. Dit zou ongeveer een maandelijks salaris van 20 dollar geweest zijn, olympische medaillewinnaars kregen wel nog een extraatje.
Meer dan vijftien gevluchte volleyballers
Vanaf januari 2014 volgt er na de recente historische baseballwedstrijd een nieuwe revolutionaire mijlpaal. Cubaanse sporters en trainers zullen vanaf dan 100 procent van hun inkomsten uit niet-Cubaanse competities mogen houden. Dit was tot nu slechts ongeveer 15 à 20 procent, het overige deel was integraal voor de Staat. Cubanen zullen in de toekomst mogen aantreden in buitenlandse professionele competities zolang ze hun verplichtingen ten opzichte van Cuba vervullen. Wat betekent dat ze in Cuba moeten zijn voor de jaarlijkse belangrijkste competities.
Eind jaren negentig deed Cuba al eens een dergelijke toegeving door aan de beste Cubaanse sporters en trainers huizen en auto’s te geven om hen te weerhouden om naar het buitenland te trekken voor vorstelijke salarissen. Het Cuban Sports Institute liet in 1999 sporters toe om in het buitenland te gaan spelen. Dit was echter voornamelijk voor oudere spelers weggelegd en aan een salaris dat officieel vastgelegd werd door de overheid.
Deze toegeving bleek onvoldoende en de talentvolle Cubanen trokken toch massaal naar het buitenland. Zo zouden er tegen 2007 bijna 50 landen zijn die verschillende Cubaanse sporters en trainers in dienst hebben. Tussen 2001 en 2007 zouden er bijvoorbeeld meer dan vijftien Cubaanse volleyballers politiek asiel gezocht hebben in Europa en Puerto Rico. In 2005 werd deze toegeving door de overheid opnieuw ingetrokken wegens weinig succesvol.
Contract van 68 miljoen dollar
Om u een idee te geven van de absurditeit van de situatie: een van de beste Cubaanse baseballspelers, Yulieski Gourriel, verdiende maandelijks een ‘topsalaris’ van 800 dollar door in de Serie Nacional, de Cubaanse amateurcompetitie, te spelen. Zijn collega-baseballspeler Jose Abreu tekende na bekendmaking van de nieuwe regel bijna meteen een contract bij de Chicago White Sox in de Mayor League Baseball ter waarde van 68 miljoen dollar. Abreu speelde ervoor negen seizoenen in de Serie Nacional.
De zes volleyballende vluchters waren dus eerder regel dan uitzondering. Gezien hun status van beste volleyballers ter wereld op het moment van hun vlucht waren ze wel een prototypevoorbeeld om de onvrede tussen de Cubaanse sporters en het Cubaans sportbestel te typeren.
The Defectors
Achter een reden voor de vlucht uit Sint-Niklaas van de zes Cubaanse volleyballers moet u dus niet langer zoeken. In 2001 was er nog totaal geen sprake van voldoende toereikende toegevingen door de overheid. Kort na hun vlucht werd het Cubaans zestal door de Cubaanse overheid zoals alle vluchters bedacht met het koosnaampje ‘The Defectors’. Ofwel: ‘De Afvalligen’.
Ze werden ook allemaal voor twee jaar geschorst door de FIVB, de internationale volleybalbond. Beeldt het u maar eens in dat de voltallige Braziliaanse nationale voetbalploeg voor twee jaar wordt geschorst omdat ze voor een niet-Braziliaanse topploeg willen gaan spelen. Ondenkbaar is het.
De volgende vraag die kan gesteld worden, is natuurlijk hoe het de volleybalspelers in kwestie is vergaan na hun vlucht. De (extra-)sportieve gevolgen van hun escapade waren immers niet min, een volleybalverbod van twee jaar en achtergelaten families en vrienden. Hun volleybalwegen scheiden dan wel, maar we kunnen stellen dat vijf van de zes er nog in slaagden hun professionele carrière voort te zetten.
- Leonel Marschall (Receptie-hoek, 34 jaar)
Zoon van de toenmalige bondsvoorzitter en veruit de meest bekende speler van de zes door zijn fabelachtige sprongkracht van 128 cm hoog. Na zijn schorsing van twee jaar maakte hij in 2003 zijn debuut in Italië voor Pallavolo Piacenza. Hij speelde daarna voor Roma Volley, opnieuw voor Pallavolo Piacenza waarna hij in 2010 een miljoenencontract tekende bij het Turkse Fenerbache Istanbul.
- Angel Dennis (Hoofdaanvaller, 36 jaar)
De linkshandige hoofdaanvaller speelde na zijn schorsing in Italië voor Latina Volley, een jaartje in Qatar en daarna opnieuw in Italië voor Macerata en Modena. In 2006 werd hij door zijn huwelijk met de Italiaanse volleybalster Simona Rinieri ook Italiaan. Drie jaar later zou het huwelijk stranden.
- Ihosvany Hernandez (middenaanvaller, 41 jaar)
Volleybalde na zijn schorsing ieder jaar voor een andere ploeg. In Italië speelde hij achtereenvolgens voor Cuneo, Rome, Parme, Tarante en Vérone. Daarna volgde nog Fenerbahçe in Turkije, Resovia Rzeswow in Polen en Tomis Contanta in Roemenië. Zou nu in Spanje wonen en een volleybalschool hebben onder de naam ‘Voley A Lo Cubano’.
- Ramon Gato (aanvaller, 40 jaar)
Zette zijn carrière voort bij Verona tot 2008, speelde daarna kort in Qatar bij Al Arabi met medevluchter Angel Dennis. Hij keerde daarna terug naar Italië om voor Padova te gaan spelen, speelde vervolgens in Slovenië bij ACH Bled en sloot zijn carrière af bij de Italiaanse tweedeklasser Geotec Esernia. Vandaag zou hij in Spanje wonen en trainer zijn bij de volleybalschool van Hernandez.
- Roman Romero Yasser (libero/receptie-hoek, 34 jaar)
De toenmalige libero van Havana speelde later nog voor Piacenza, Grottazzolina, Genova en Roma Volley in Italië. In het seizoen 2008-2009 schakelde hij over op beachvolleybal en nam deel aan de Puerto Rican Beach Volleyball Tour. Daarna speelde hij nog voor de Roemeense club Tomis Constanta. In de loop van zijn carrière evolueerde hij van libero tot receptie-hoek. Vandaag zou hij in Rome wonen met zijn familie.
- Jorge Luis Hernandez Jack
Broer van Ihosvany Hernandez die vermoedelijke stopte met volleybal na de vlucht. Over hem was geen informatie terug te vinden.
Afsluitend interview
In een laatste artikel van dit drieluik laten we tenslotte de voormalige Cubaanse topvolleyballer Reinaldo ‘Rey’ Romero aan het woord die exact twintig jaar geleden ook vluchtte uit Cuba. Hij vertelt ons zijn levensverhaal. Een innemende getuigenis die weerspiegelt welke (extra-)sportieve gevolgen een ban uit Cuba had én heeft want tot op vandaag mag hij Cuba nog altijd niet binnen. Zelfs niet voor de begrafenis van zijn eigen vader in 2009. Het betekende het begin van een depressie maar ‘Rey’ knokte zich onder andere via het volleybal terug. Vandaag woont hij in Gent en was hij bereid om zijn verhaal te doen aan Extrasport.be.
Witte Molen in moeilijkheden
De vlucht van Havana in 2001 begon op het kersttoernooi van de Witte Molen in Sint-Niklaas. Het tornooi, ook wel Flanders Volley Gala genoemd, bood jaarlijks de kans om internationaal topvolleybal te zien. Sinds de oprichting in 1981 ging dit tornooi maar liefst 27 maal na elkaar door. In 2008 kon het tornooi door organisatorische problemen niet plaatsvinden. Een korte heropleving één jaar later ten spijt werd er na 2009 geen topvolleybal meer geserveerd in Sint-Niklaas tussen Kerst en Nieuw. Een spijtige zaak, dit traditierijke Kersttornooi verdiende beter.
Dat het echt wel een internationale uitstraling had, toont de erelijst met winnende ploegen uit maar liefst elf verschillende landen. Van China tot Cuba kwamen ze naar Oost-Vlaanderen om te volleyballen. Ook de Belgische ploegen bewezen zich er in de loop van de jaren. Zo won het roemrijke Ibis Kortrijk er driemaal in de jaren tachtig en is Knack Roeselare recordhouder met vier overwinningen, waaronder de laatste editie in 2009. Sint-Niklaas organiseert jaarlijks wel nog een manche van het Belgian Beachvolley Championship.
In 2012 organiseerden Marc Pincé (organisator van de Witte Molen) samen met Topvolley Precura Antwerpen een hernieuwde editie. De locatie van het tornooi verhuisde naar Antwerpen en met een gewijzigde competitieformule. In 2013 volgde er een volleybalweekend met op zaterdag de Supercup bij de mannen en de vrouwen en op zondag speelde Topvolley Precura Antwerpen een wedstrijd tegen de Duitse kampioen Berlin Recycling Volleys.
Cubaanse escapade uit Sint-Niklaas (Deel 1)
Het Cubaanse topvolleybalteam Havana kwam twaalf jaar geleden naar Sint-Niklaas om er deel te nemen aan het jaarlijkse prestigieuze kersttoernooi van de Witte Molen. Na het verliezen van de finale tegen het Franse Paris Volley verdwenen zes van hen. Onverwachts en op het eerste zicht spoorloos. Een goeie 24 uur later duiken ze op in Rome. Vastbesloten om er in navolging van hun ultieme droom (opnieuw) aan de slag te gaan in de Italiaanse volleybalcompetitie. Maar zo simpel paste die puzzel helaas niet in elkaar.
Protagonisten in dit verhaal zijn Ihosvany Hernandez, Angel Dennis, Jorge Luis Hernandez Jack, Roman Romero Yasser, Ramon Gato en Leonel Marschall. Zes Cubaanse topspelers van Havana, behorende tot de beste volleybalspelers ter wereld op dat moment. Vooral die laatste was een natuurtalent met een onwaarschijnlijke sprongkracht van 128 cm. ‘His Royal Airness’ van het volleybal. Marschall heeft uitstekende genen want hij is de zoon van de voorzitter van de Cubaanse volleybalbond Leonel Marschall Senior, zelf een levende volleyballegende die deel uitmaakte van de Cubaanse selectie voor de Olympische Spelen van 1976 en 1980.
Op het kersttoernooi van de Witte Molen editie 2001 werd het West-Vlaamse Knack Roeselare zesde en laatste na het Spaanse Almeria. Zeker geen schande want in dit prestigieuze en sterk bezette tornooi werden Moskou en Istanbul respectievelijk derdes en vierdes, de finale werd gewonnen door Paris Volley. Havana werd een knappe runner-up. Geen vuiltje aan de Sint-Niklaase lucht tot zover. Maar dan bleek plots dat bijna de volledige ploeg van Havana eensklaps verdwenen was de volgende dag. Op de vlucht. Begeleiders en organisatoren in het ongewisse latend.
De olympische traditie van Cuba
De contacten om hun vlucht te organiseren, werden waarschijnlijk gelegd tijdens de internationale tornooien waar Havana eerder aan deelnam. Havana was de Cubaanse nationale volleybalploeg van de Federación Cubana De Voleibol met maar één doel: goud behalen op de Olympische Spelen in Athene van 2004.
Cuba had een eer hoog te houden op het olympische volleybaltoneel. De Cubaanse nationale vrouwenploeg behaalde van 1992 tot 2000 driemaal (!) na elkaar olympisch goud. Noem ze gerust de beste vrouwelijke volleybalploeg ter wereld van de jaren negentig. De mannen moeten het afleggen met ‘maar’ een bronzen medaille in 1976 als beste resultaat.
De heren van Havana stonden rond de eeuwwisseling garant voor een fameus spelerspotentieel en lonken naar een topprestatie. Een terechte ambitie. In 2001 wonnen ze nog goud op de Grand Champions Cup en op de Witte Molen in Sint-Niklaas verloren ze zoals eerder geschreven pas in de finale tegen Paris Volley. De Fransen wonnen het jaar ervoor de CEV Top Teams Cup (zeg maar de Europa League in het volleybal) en zouden enkele maanden later de CEV Champions League winnen. Kortom, Havana verloor de finale van misschien wel het sterkste volleybalteam in Europa op dat moment.
Wortels van sportsucces
De reden waarom Cuba zo tuk leek op de Olympische Spelen was omdat het er vaak successen oogste. Cuba behaalde het derde hoogste aantal medailles (na Hongarije en Roemenië) onder de landen die nog nooit de Olympische Spelen organiseerden.
De wortels voor dit succes liggen in The National Institute of Sport, Physical Education and Recreation (INDER). Opgericht in 1961 is het tot op vandaag nog de basis voor de huidige sport en opleidingsprogramma’s in Cuba. Zo is er een detectiesysteem dat talentvolle jonge sporters onderbrengt in sportgeoriënteerde scholen. Daar worden sporten zoals atletiek, basketbal, honkbal, turnen en volleybal onderwezen. De beste leerlingen van de klas nemen deel aan de Cuban Summer Junior Olympics waar de allerbesten in elke sport worden geselecteerd voor scholen die specifiek gericht zijn op een bepaalde sport. Cuba creëerde zo in de loop der jaren een broeihaard aan spelers – en trainerstalent met wereldwijd succes en aanzien.
In Sydney 2000 traden ze aan met een delegatie van 229 atleten die in totaal 29 medailles haalden, waaronder elf gouden, elf zilveren en zeven bronzen. In de medaillestand eindigden ze op een negende plaats, niet slecht voor een land met maar elf miljoen inwoners. Ter vergelijking, België eindigde in Sydney op de 55e plaats in de medaillestand. Zonder één gouden medaille en dat met een gelijkaardig bewonersaantal. De Cubaanse volleybalbond droomde dus met recht en rede luidop van succes op de volgende Olympische Spelen in Athene.
Gevlucht naar Rome
Op vrijdag 28 december 2001 dachten de 22-jarige Marschall en co echter niet aan olympische roem. Vanuit de hotelkamer van Marshall belde het Cubaanse vijftal voor ongeveer 1.000 euro naar Italië en Cuba. Een zesde speler, Angel Dennis, was dan al vertrokken. Hoewel de telefoons, net als de minibar en de betaaltelevisie, geblokkeerd waren, slaagden ze er toch in om buiten medeweten van het Crown Plaza hotel een telefoon te reactiveren. Cubaanse begeleiders merkten plots de verdwijning op, deden aangifte maar veel kon de politie niet doen. De spelers waren immers meerderjarig en beschikten over een toeristenvisum dat geldig was tot 31 december. Alian Roca en Pavel Pimienta hielden zich als enigsten van de Cubaanse selectie braaf aan dit toeristenvisum en bleven achter in België.
Op 30 december doken de heren volleyballers na een treinrit van ongeveer 1.500 kilometer op in Rome, hartje Italië. Hun eerste reactie luidde dat ze enkel om sportieve redenen waren gevlucht, dus niet om politiek asiel aan te vragen. Volleyballen in Italië als drijfveer dus voor hun vlucht. Sommigen lieten hiervoor vrouw en kind achter in Cuba. Ze drukten zelf nog hun wens uit om te mogen blijven spelen voor de Cubaanse nationale ploeg. Spelen voor een Italiaanse ploeg kon echter niet zomaar want voor internationale transfers moest het land van oorsprong, Cuba dus, transferdocumenten ondertekenen. In een eerste reactie schorste de Cubaanse bond het zestal meteen voor vijf jaar. Een verhaal van enkel maar verliezers leek in de maak. De olympische droom van de Cubaanse volleybalbond aan diggelen, de Italiaanse droom van de spelers verder weg dan ooit.
Cubaanse escapade gestrand
Tot zover het verhaal zoals het de wereld rondging. We schrijven 31 december 2001, hartje winter en de Cubaanse escapade lijkt gestrand in Rome. Een verhaal van een complexe puzzel die niet lijkt te passen. Spelers en bond in de steek gelaten door elkaar.
In een volgend artikel reconstrueert Extrasport.be voor u wat er van de Cubaanse topspelers is geworden, twaalf jaar na hun vlucht en hoe het Havana nog verging op de Olympische Spelen.
We beantwoorden ook de meest pertinente vraag: waarom riskeren zes van de beste volleyballers ter wereld hun carrière en kans op olympische glorie door hun geboorteland Cuba in de steek te laten?
In een derde en laatste artikel laat Extrasport.be een voormalige speler van Havana aan het woord. Op de Centraal-Amerikaanse Spelen in 1993 vluchtte ook hij. Drie van de zes vluchters van de Witte Molen waren ex-collega’s van hem. Nu, twintig jaar later, wacht hij nog altijd op toelating om terug te mogen keren naar Cuba.
