Een tandje minder

De koers is van ons. Van u en ik. En als het voorjaar aanbreekt dan wordt koers met hoofdletter K geschreven, elke molshoop om de straathoek heilige grond, elke kassei voor uw deur een relikwie en de Ronde of Parijs-Roubaix het ideale alibi om koersgek te worden.

Koers in Vlaanderen is religie. Waag het niet te zeggen dat u stiekem niet zot bent van de Koers. Heiligschennis! Dat de Patersberg geen belletje doet rinkelen. Brandstapel! Dat u de afgelopen zondagen niet van startschot tot finish voor uw tv zat of ergens langs de weg stond te koekeloeren. Vloeken in de kerk!

Natuurlijk zijn de wielerklassiekers monumenten. Alleen al een bezoekje aan het Centrum Ronde van Vlaanderen is a trip down the memory lane. De recurrente massahysterie errond is dan weer monumentaal overdreven.

Koers is fantastisch. Maar mag / moet het niet een tandje minder?

Een Flandrien is vandaag meer kamikaze dan coureur. In Parijs-Roubaix negeerde vandaag een peloton renners een spooroverweg. Is dat heroïsch? Anarchistisch? Dwaas?

Naar de letter van de wet was de conclusie nochtans zo klaar als pompwater:

Naar de geest van de wet was de conclusie nog klaarder: uit koers. Of heeft een kassei meer waarde dan een mensenleven?

Vorig jaar waren 1.3 miljoen televisiekijkers getuige van de overwinning van Niki Terpstra. Vandaag scheelde het niet veel of eenzelfde aantal kijkers zag een lugubere koerswending live in hun living. En doordat de koersleiding niets deed, komt de dag dichterbij dat het misschien wél eens verkeerd afloopt.

Hans Vandeweghe rakelde dit weekend een interessante studie op die vorige maand werd gepubliceerd in het International Journal of Sports Medicine over trauma- en overbelastingsblessures bij profwielrenners. Blijkbaar was de slotsom dat renners de dag van vandaag twee keer meer kans maken op traumatische blessures dan hun collega’s uit de jaren tachtig of negentig.

De voorbije koersweken bevestigden dit enkel en alleen maar. Met de zoveelste slachting in de Scheldeprijs als voorbeeld par excellence. Van de voorbije zeven edities waren er vier edities die een massatuimelperte kenden. Renner zijn, is kamikaze zijn.

En toch kan Koers zo mooi zijn. Alleen al de historiek. Om maar twee voorbeelden te geven.

Op 4 april 1960 schreef Het Nieuwsblad naar aanleiding van de massaal bijgewoonde start van de Ronde van Vlaanderen:

“Wie daar allemaal was bij de start van de Ronde in Gent? Ge neemt het telefoonboek, ge krabt de reklames door en de rest was te Gent.”

Of deze.

In het Centrum van De Ronde staat een pancarte met daarop de Tien Geboden van Briek Schotte:

Opnieuw: Koers is fantastisch. En van ons. Reflectie en relativering zouden de Koers echter geen kwaad doen.