Hooliganisme mime

Hooligan
Ik ben een hooligan
Om mijn damclub te promoten sla ik alles naar de klote
Hooligan
Ik ben een hooligan
Test alle bussen op hun vering, waarom krijgt dat geen waardering?

Het refrein van de hit van de Hollandse punkrockband Heideroosjes. Uitgebracht in 2004. Een figuurlijke hit.

De lyrics zijn hilarisch. Maar wel gedateerd. Hooliganisme, dat is back to the nineties. Toch?

Ik twijfelde afgelopen donderdag even.

Met een groepje vrienden, Gent en Brugge supporters door mekaar, gingen we kijken naar de Slag om Vlaanderen: stroppendragers tegen boeren.

Het werd een geanimeerde match. Rode kaart, gemiste penalty, een verrassend openingsdoelpunt en een laat doelpunt dat besliste over de wedstrijd.

Dat is toch wat de mensen voor de beeldbuis zagen. So far, so good.

Vanaf onze plaats zag de match er toch enigszins anders uit. Wij zaten in tribune 3 vak 327. Met links, onder en boven ons supporters van Gent. Rechts supporters van Brugge.

Wat we links, onder, boven en rechts van ons zagen kan ik niet beter omschrijven dan hooliganisme mime.

Negentig minuten lang plus extra tijd werd er over en weer gejend. De gebeurtenissen op het veld golfden tot in de tribunes en deinden onrechtstreeks uit tot tribale obsceniteiten.

Buiten één pint en twee roste centjes die ik zag vliegen geen fysieke bedreigingen. Er werd wel geroepen maar dat zonk weg in het supportersgejoel. Het beeld stond luid op mute. Wat restte was mime.

Ongeorchestreerde uitdagingen vlogen in het rond. Al was het fysica: reactie en tegenreactie. Niet in woorden te omschrijven. Bij wijlen vindingrijk maar bovenal ongehoord. Een bende orang-oetans die bij gebrek aan bananen dan maar gebaren naar mekaar smeten.

Met in het midden een muur van glas en, in de ogen van de oerang-oetans, fluo obstakels. Ook wel stewards genoemd. Recht in de vuurlinie. Mensen met tonnen lef en stalen zenuwen als je het mij vraagt.

Gelukkig hebben we hier over individuen. Maar je voelde dat hun gedrag anderen aanzette. Helaas ook jonge supporters.

En gelukkig wees er dan iemand subtiel op een man tussen de stewards met een camera. Ingezoomd op de orang-oetans, zich van geen kwaad bewust dat ze gefilmd werden.

Ach, misschien ben ik gewoon een naïeve sportromanticus maar na een wedstrijd hoor je na te praten over een handsbal, gemiste penalty of laat doelpunt en niet een blogpost met de titel hooliganisme mime te schrijven.