De dikke poep van de wielertoerist

Het was op een zondag. De dag van de Ronde van Vlaanderen 2020. Of dat moest het toch zijn. Helaas reed een virus ons allemaal uit het wiel. Ik stond in mijn voortuin. De zon scheen en ik wiedde het onkruid. Ik keek even op en toen zag ik het.

De dikke poep van een wielertoerist.

Een hoogst aandoenlijk tafereel speelde zich voor mijn ogen af. Op kop reed een dame van middelbare leeftijd op haar elektrische damesfiets. Haar rok met bloemenmotief wapperde in de wind en slaagde er telkens wonderwel in uit haar ketting te blijven. Haar sacoche lag veilig opgeborgen in haar metalen mandje, geflankeerd door een flesje water. Haar soepele tred kostte haar schijnbaar geen enkele moeite. Ze speelde met haar pedalen. Ik zag haar alleen van achteren maar je voelde dat haar blik fris oogde.

In haar wiel zat een man. Haar man. Of dat veronderstel ik toch. Indien niet, dan zou het tafereel toch wat vreemd aanvoelen. De man was gekleed in zo’n hip blauwe koerstenue van Deceuninck Quick-Step. Het merk van zijn fiets zag ik niet maar het leek wel een duur exemplaar te zijn. Zo’n fiets die je aan drie kettingen vastlegt bij een sanitaire stop. In zijn bekerhouder zat een knalblauwe drinkbus. Hier behoeft geen twijfel: deze man was een wieleridool in het diepste van zijn gedachten.

In tegenstelling tot zijn vrouw, die kaarsrecht op haar fiets zat, zat de man voorovergebogen over zijn stuur. Hij likte bijna aan zijn stuur. Zijn bierbuik kuste de bovenste buis van zijn fietskader. Zijn handen omklemden zijn stuur op een manier die ik alleen ken van mijn driejarige dochter die haar favoriete knuffel niet wil afgeven.

Door zijn fietshouding kon je er niet naast kijken. Onvermijdelijk werd je aandacht er naar toe gezogen als een bij naar honing. De man had een enorme poep. Het leek alsof zijn koersbroek elk moment kon barsten. De letter ‘Q’ in Quick-Step leek wel een ballon die net iets te hard opgeblazen was. Je keek naar een Ronde van Vlaanderen, letterlijk dan.

De man zuchtte diep. Hij kreunde onder het moordende tempo van zijn vrouw. Ik bedacht me dat dit wel eens door zijn niet-aerodynamische fietspositie kon zijn. Doordat de man wijdbeens fietste, zoals je er soms wel nog ziet, leek hij van achter net een zwaan die met opengesperde vleugels haar territorium vijandig verdedigt.

Het enigste wat deze man aan het verdedigen was, was zijn eer. Puffend in het wiel van zijn vrouw. Ik kroop even in het rood aangelopen hoofd van de man. Wat was hij aan denken? Hoe was hij in godsnaam in deze benarde koerssituatie beland?

Ik vermoed dat hij die ochtend opstond met een leeg, vervelend gevoel. Normaal fietst hij elke zondagochtend met zijn fietskameraden een tochtje. Om dan af te sluiten met een trappist. Of drie. Wat zijn vrouw niet wist dat de fietstijd omgekeerd evenredig was aan de trappisttijd. Dat vond de man best oké. Het gevolg was dat de vrouw dacht dat haar man in uitstekende conditie verkeerde. Immers, de fietstochtjes liepen vaak uit waardoor haar man zondagmiddag vaak een serieuze recuperatiedut nodig had.

De man mokte. Niet alleen kon hij niet gaan fietsen met zijn vrienden. Ook de koers op televisie ging niet door. De zondag oogde maagdelijk leeg. Zijn vrouw had echter een plan: moesten ze nu eens samen gaan fietsen? Hij fietste toch zo graag?

Hij had geen keus. Vandaag moest hij zich bewijzen. Vandaag vielen de maskers af. Vandaag zou hij zijn Ronde van Vlaanderen rijden.

Hij hees zich in zijn tenue. Dat duurde even want dat leek zo’n beetje op hoe gehakt in een worst wordt geduwd en dan wordt afgedraaid. Nu al parelden er zweetdruppels op zijn voorhoofd. De benen voelden zwaar. Het kopje stond droef. De man wist, dit wordt een helletocht. Even overwoog hij de piste ‘mechanische pech’. Maar dat kreeg hij niet verkocht aan zijn vrouw voor een fiets die meer waard was dan haar trouwring.

Niet veel later dokkerden ze langs Vlaamse voortuintjes waar mensen hun onkruid wiedden. Ze waren net vertrokken. Aan een rotvaart. Huizen leken wel schimmen, de kiezelsteentjes sprongen haastig weg vanonder zijn wielen. De zon brandde genadeloos. Zijn hoofd kookte op 100 graden. Speeksel zocht wanhopig een uitweg uit de mond van de man. De ballon kon elk moment barsten.

Ik volgde de man en de vrouw tot ik ze niet meer zag. Ik kan mij vergissen maar het leek alsof de vrouw net voor ze de bocht om ging nog even snedig versnelde. Vanuit het zadel. Terwijl ze nonchalant zwaaide naar een bekende en haar flesje water nam.

En ik kan mij nogmaals vergissen want ik zag haar alleen van achteren maar het leek alsof de vrouw stiekem glimlachte om een binnenpretje. Alsof ze perfect wist waar ze mee bezig was.

En het allerlaatste wat ik zag, dat was een dikke poep.