Toen ik als kind op sportkamp ging, was er één activiteit die unaniem door ons iedereen geliefd was: Reis Rond De Wereld. Het concept was heel eenvoudig. In de sportzaal leg je alles wat je maar kon vinden, denk aan: matten, tafels, stoelen en banken, en je maakt daar een parcours van.
Het spel: een of meerdere tikkers proberen de anderen te tikken en niemand mag een voet op de grond zetten.
Een kind ben ik ondertussen al lang niet meer, integendeel ik héb er nu zelf twee, en het is al héél lang geleden dat ik zelf op sportkamp ging. Maar onlangs ervoer ik dezelfde opwinding als toen de sportjuf aankondigde dat we die dag Reis Rond De Wereld mochten spelen.
Het was een zaterdagavond op z’n lockdowns (thuis dus) en de televisie stond op American Ninja Warrior. Of zoals de presentatoren zelf schreeuwen: Welcome to Aaaaaaaaaamericaaaaaaaaaan Ninjaaaaaaaaaaa Waaaaarrioooooooor!
Het is een Amerikaans sport – & entertainmentprogramma met een gelijkaardig idee als Reis Rond De Wereld. Maar dan maal duizend: extreme obstakels, miljoenen kijkers en afgetrainde atleten.
De deelnemers moeten zo snel mogelijk een obstakelparcours afleggen zonder in het water te vallen. De oorsprong van het programma ligt in Japan waar men in 1997 Sasuke uitzond. In 2006 lanceerde een Amerikaanse zender het in hun thuisland en sindsdien groeide het programma exponentieel. Tot het eigenlijk een sport op zichzelf werd.
Net zoals je nu in bijna elk land The Voice ziet, werd Ninja Warrior een internationale bestseller. In 165 landen werkt dezelfde succesformule:
- een spectaculair parcours
- tornooivorm van kwalificaties tot een nationale finale
- uitzinnige presentatoren
- spraakmakende deelnemers die uitgroeien tot ware ninja-celebrities
And I love it.
Weinig televisieprogramma’s die mij tegenwoordig kunnen boeien maar dit met testosteron en spierballengerol gevuld programma heeft mij helemaal beet.
Méér Amerikaanser dan dit kan je een programma niet maken denk ik. Elke scheet wordt uitvergroot, ze hebben allemaal een tear-jerking persoonlijk verhaal en alles is unbelievable.
Het draaiboek is, zoals The Voice, altijd hetzelfde.
De deelnemer maakt zich op voor zijn run, de presentatoren lichten toe waarom de deelnemer een unieke verhaal heeft (ziekte overwonnen, familielied gestorven, slechte jeugd… Alles passeert de revue), een korte emo-reportage schetst dat verhaal, de deelnemer start zijn run en valt ofwel halverwege het parcours (‘Oh My God, what a sensation! Did you see THAT?‘) of duwt op de buzzer waarna alles en iedereen ontploft en dit uitroept tot hét moment van het seizoen.
Waarna het procedé opnieuw start. En het is fantastisch.
Als sport en entertainment een kind baren dan is dit het resultaat.
Na een voorzichtige lancering in Amerika is het concept ondertussen gigantisch groot geworden. Voor het negende seizoen waren er 77.000 aanmeldingen. Gegadigden moeten een vragenlijst invullen en een korte video opnemen. Ze laten ook walk-ons toe die dagenlang letterlijk aan het parcours kamperen in de hoop te mogen deelnemen.
American madness? Check.
Door het hele land worden er city qualifiers georganiseerd en vervolgens city finals. Daarna ga je door naar de nationale finale die al plaatsvond in, uiteraard, Las Vegas. De winnaar van die finale won onlangs 1 miljoen dollar.
En er is meer. Omdat het concept de wereld veroverde, introduceerden ze een soort van wereldkampioenschap met de toepasselijk titel: America versus The World. De beste Amerikaanse ninja’s strijden als team tegen de beste Europese en Australische ninja’s. Met, uiteraard, de verplichte portie Amerikaans patriottisme.
Ondanks de Amerikaanse suprematie en het voordeel dat ze de meeste obstakels kennen, is de tussenstand momenteel drie overwinningen voor Team America, twee voor Team Europe en één voor Team Australia.
Het zou Amerika uiteraard niet zijn, moest er ook geen All-Star competitie zijn waarbij de beste ninja’s tegen elkaar strijden als lid van een team van de presentatoren.
Ondertussen komen er overal ter wereld ninjascholen, ondersteund door een heuse ninja community en vaak gelinkt aan een van de bekende ninja’s. En, net zoals The Voice Kids, is er ook een televisieformat voor de kinderen.
De obstakels die de kandidaten overwinnen dragen illustere namen zoals Spider Wall, Warped Wall, Bridge of Blades en Devil Steps. Voor de All-Star competities bouwen ze extra large versies van de obstakels om hun beste ninja’s nog meer uit te dagen en organiseren ze competities per obstakels.
Un-be-liev-able.
Mijn favoriete ninja op dit moment? Daniel Gil, aka Kingdom Ninja. Elke deelnemer krijgt ook een passende ninja bijnaam. Zoals bij de je brilsmurf en moppersmurf hebt in smurfenland, maar dan in ninjaland.
De ninja’s worden echte celebrities in een zero-to-hero verhaal. Sommigen maakten hun debuut als walk-ons en eindigen met sponsordeals en horde fans die dromen om ook door de lucht te vliegen. Vaak hebben ze een topsportachtergrond waarbij ze het nét niet haalden om door te breken maar hun kwaliteiten kunnen uitspelen op het parcours.
En hoewel ze keiharde concurrenten zijn, lijken ze zelf beste vrienden als de camera draait. Maar de ego’s spatten van het scherm uiteraard. Op het einde van de run gaat het uiteindelijk toch over wie de sterkste is, het verste springt en het hoogste klimt.
Alles lijkt peis en vree in ninjaland. Vorige zomer was er wel een schandaal toen de laatste eindwinnaar, Drew Drechsel, een relatie zou had met een vijftienjarig meisje dat hij leerde kennen in een van zijn ninjaschools én terwijl hij getrouwd is en net vader werd.
Maar The show must go on. Drechsel zal niet te zien zijn in het volgende seizoen dat zelf ondanks corona zal verdergaan.
In 2017 was er een editie in Nederland zegt Wikipedia. In België moeten we het voorlopig stellen met een trampoline park met Ninja Warrior obstakels in Waver of een teambuilding activiteit.
Voorlopig dus geen Bart Peeters of Niels Niels Destadsbader die Geweeeeeeeeeeeeeldig staan te schreeuwen wanneer pakweg een West-Vlaming de Bridge of Blades volledig verkeerd inschat en met een oncontroleerbare back-flip het water induikt (Heb je DAT gezien?!)
We hebben ondertussen nochtans al veel gehad op de Vlaamse televisie, er was zelf The Masked Singer dat voor mij een te hoog kleuterklasgehalte had.
Liever ga ik op sportkamp. Geef mij maar Belgiaaaaaaan Ninjaaaaaaaa Waaaaarrioooooooor.
SPORT.Blog 
0 reacties op “Guilty pleasure #1: American Ninja Warrior”