Blij dat we weer mogen

Een vuistje of een hand? Of toch maar een knuffel en een zoen? Geen mens die weet wat te doen. Maar laat dat de pret niet bederven want: we mogen weer. En blij dat we zijn.

Eindelijk. We mogen opnieuw met andere mensen naar sport kijken. Samen opnieuw onze adem inhouden en onze handen voor onze mond slaan. Samen met open mond naar een andere mens op twee wielen kijken die onze adem beneemt. Samen sport ademen. Eindelijk, zucht (pun intended).

Trek die zak clichés maar open alsof het chips waren want ze kloppen nog steeds als een bus: sport is emotie, sport brengt mensen samen, sport is een metafoor voor het leven…

Je was het bijna vergeten. Hoe het voelde om schouder aan schouder een atleet als Van Aert te bewonderen. Mentaal hem vooruit blazen, stiekem die Italiaan mentaal tegenwind geven. Pintje in de hand, zon op het kopje en met je blik op een groot scherm waar altijd wel iemand met zijn twee meter je het zicht belemmert. Ach, wat geeft het. We mogen weer.

Alsof het nooit anders is geweest, niet? Laat alle rampspoed van anderhalve meter van het voorbije anderhalf jaar niet voor niets zijn. Laat ons de beleving van samen naar sport te kijken, koesteren. Beseffen dat we rotverwend zijn. Onze landskampioen schittert tegen miljonairs op noppen, onze coureurs concurreren met de besten ter wereld, onze hockeyers herdefiniëren branie en Nafi & Nina zijn onevenaarbaar wonderbaarlijk. Hier netjes opgesomd volgens grootteorde van klasse.

Man toch, wat zijn wij een gelukzakken. En dan krijgen we net op tijd dat virus klein genoeg om de grootste wielerzevendaagse ooit vanuit onze achtertuin zien te passeren. Mensen rijen dik voor een tijdrit, talkshows en hospitality dorpen zover het oog reikt. Only in Belgium.

Zelf de bezoekende supporters mogen terug mee het voetbalstadion in. Eupen regelt alvast enkele bussen voor hun volgende verplaatsing naar Zulte-Waregem. Zo heeft de politie ook weer wat om handen in het weekend. Een win-win voor iedereen.

De Olympische Spelen waren ver van ons bed. Het EK was in een zelfde bedje ziek en misschien maar goed ook want een thuismatch voor lege tribunes spelen, is de ergste vorm van FOMO.

FOMO, Fear Of Missing Out. Ken je dat nog? Toen je bang was om maar iets te missen. Totdat er niets meer was en je FOMO begon te missen. FOFOMO.

Terug naar het nu. Leven in het nu is nu eenmaal leuker dan in het verleden. En zorgen maken in morgen heeft ook geen zin. Heb je geen hol aan.

Je hebt enkel het juiste pasje nodig. Dat voelt wel wat raar. Een pasjesmaatschappij. Een pasje om opnieuw te mogen. Als we dan toch een puntje van kritiek op de wereld willen geven dan is het wel dat pasje. Maar ach, laat ons geen azijn pissen, dat pasje passeert wel weer.

De volgende keer dat je samen live naar sport kijkt, zet dan wel je telefoon uit. Door een rechthoekje van pixels kijken naar iets wat voor je neus afspeelt, is zonde. En net hetgeen je het voorbije anderhalf jaar vervloekte. Als we weer mogen dan moeten we het ook deftig doen.

Kijk misschien eens naar de persoon links van jou en dan naar die rechts van jou. Knijp in hun arm, omarm ze, drink samen iets of draai ze een tong. Whatever je doet, wees gewoon simpelweg blij dat je er bent.

Haal eens diep adem. En dan nog eens.

Want… We mogen weer.