Sportkamp

Rugzak. Pet. Zonnecrème. Koekje. Zonnebril.

Check, dubbelcheck, driedubbele check. Het papiertje in mijn handen lijkt wel het belangrijkste boodschappenlijstje ooit. Zonder enige overdrijving.

Onze dochter, bijna 5 zomers oud, gaat op sportkamp. Wel honderd keer vraagt ze wanneer het kamp begint. Het kind komt zot. Wij ook.

Als je er als kind zelf van proefde dan smaken sportkampen van je kinderen nog meer nostalgisch dan jouw lievelingsgerecht dat je oma klaarmaakte. Je herinnert je flarden. Je moeder die je valies hielp maken, de brief die je ontving tijdens kamp (die al voor het kamp was verstuurd om op tijd te zijn) of je opmerkelijk blije ouders toen je vertrok voor een weekje uit het huis. Of het ‘toonmoment’ op vrijdag.

Ze gaat op unicorn sportkamp. Niets dat je zo oud doet klinken als de volgende woorden maar in mijne tijd gingen we gewoon op sportkamp. Of unicorns al bestonden herinner ik mij niet maar het moet een omgekeerd bedreigde diersoort zijn of een recente mutatie zijn tussen een regenboog, neushoorn en een paard. Maar nu haal ik de romantiek van het beest weg en wijk ik af. Terug naar de essentie van het leven: unicorn kamp.

Onze heldin gaat er naartoe. Elke dag ophalen en brengen, afwisselend met andere ouders is er een planning. Elke avond is ze kapot van te kampen. Ze beseft het niet maar mooier wordt het leven niet.

Vriendinnetjes. Spelen. Knutselen. Sporten. Buiten.

Het is een light kamp. Overnachten doet ze uiteraard nog niet. Dat waren vroeger de beste kampen. Elke avond veel te laat in bed en op de laatste avond een fuif met jongens en meisje aan elke kant van het zaaltje alsof Mozes de zee in twee spleet tijdens de uittocht naar Egypte. Of om een andere katholieke vergelijking te maken: die keer dat je het raam van jullie kamer liet openstaan met het licht aan waardoor een muggenplaag je jeuk bezorgde tot een maand na het kamp.

En die krampen op kamp. Krampen van je kleine teen tot je neusvleugel na nachten slaaptekort en dagen sportoverschot. Geen haar op je hoofd dat dacht aan klagen ondanks dat het melkzuur tot in je oorlelletje zat. Zeker niet als de meisjes na hun training bleven hangen bij jullie training. Alles met de glimlach, geen inspanning was teveel. Macho’s op testosteron die ’s avonds hoopten een lachje te scoren van hun publiek tijdens het avondeten. Een slow scoren bij je vlam was het hoogtepunt van het kamp en alle fysieke ontberingen waard.

Zover is onze dochter nog niet. Gelukkig. Dat kan mijn hart nog niet aan. Zij gaat mooi op en af elke dag en steekt jongens nog met gemak de loef af tijdens het sporten. Of daar ga ik toch van uit.

Toch is het even schrikken als ze op vrijdag aan tafel zit. Het kamp is afgelopen. Het rapport wordt gemaakt. Er is een belangrijke mededeling: ze is verliefd geworden op kamp. Op Thibault.

Maar ze is ook verliefd op Iluna. En op Nina. En op mama. En op broer. En op papa (gelukkig maar). Je lacht het weg. Hoewel de tijd genadeloos voortdendert en ze ooit ooit na haar training zal blijven plakken bij de training van de jongens, koester je haar naïviteit.

Spoiler alert om af te sluiten: het leven is wél een ponykamp.

Toch als je vijf jaar bent.