Olympic Triatlon Day

In 2023 schreef ik de blogpost Marathon Day.

Want na jaren te twijfelen, liep ik dan toch een marathon. Een persoonlijk sportief hoogtepunt in wat ik als mijn ‘tweede sportleven’ beschouw.

Mijn eerste sportleven draaide rond volleybal. Volleybal bracht mij meer dan twintig jaar fantastische ervaringen en vrienden voor het leven. Totdat een tweede zware polsblessure een abrupt einde maakte aan dat eerste sportleven

Die chronische polsblessure resulteerde in een harde reset van mijn lichaam en mindset.

Sindsdien focus ik niet langer op enkel winnen, ten koste van alles. Duurzaam met mijn lichaam omgaan primeert nu. Ik leerde hoe je een energietank druppel per druppel laat leeglopen en bijvult. Toepasbaar zowel in een sportleven, als in het ‘échte leven’.

Op een gezonde manier kunnen sporten is een voorrecht, het is misschien wel de belangrijkste les die ik leerde. Of je nu wandelt of een ultramarathon doet. Heb je een goede gezondheid en sterk lichaam lijkt dat evident. Maar dat is het niet.

2024 werd voor mij het jaar van triatlon. In januari zwom ik voor het eerst in 25 jaar een baantje en in het voorjaar zat ik voor de eerste keer ooit op een koersfiets. Ik verzoop toen net niet.

De voorbije negen maanden gebeurde er heel wat. Ik volgde een start2triatlon programma, deed mee aan een duatlon in Kruisem en een sprint triatlon in Gent:

• Van post-marathon blues naar triatlon?
• Triatlon bingo
• Doodgaan op duatlon, sterven op sprint triatlon

Waar ik al die tijd benieuwd naar was: wat is de impact van triatlon op mijn lijf?

De combinatie van zwemmen, fietsen en lopen zorgt ervoor dat je je lichaam telkens op een andere manier belast. Je kan eigenlijk elke dag een andere sport trainen en de som der delen zorgt ervoor dat je telkens conditioneel sterker wordt. Ik voelde dat ik meer kon trainen door die afwisseling en dat mijn lichaam sterker werd.

Iets wat ook mijn Whoop bevestigde:

Whoop is mijn health wearable waar ik in het verleden al over schreef en die handig is om mijn gezondheidsdata op te volgen. Data helpt, maar is ook gewoon data natuurlijk.

Ik leerde dat, sinds ik mij heel gefocust ging voorbereiden vanaf twaalf weken voor mijn wedstrijd, mijn hartslagvariabiliteit piekte en mijn hartslag in rust daalde. Ik trainde zes dagen op zeven, vaak korte trainingen, en die consistentie zorgde voor voelbare progressie.

Ik volgde een trainingsschema dat ik kocht via Phil Mosley – MyProCoach: Phil’s Intermediate Olympic Triathlon (6-9 hrs/wk) 12 weeks. Het trainingsplan synchroniseerde automatisch naar TrainingPeak en mijn Garmin Watch.

Een trainingsschema hebben, hielp mij enorm. De trainingen staan klaar in de app en kan je desgewenst verplaatsen van dag. De synchronisatie naar mijn Garmin Watch zorgde tijdens mijn intervaltrainingen dat ik tot op de seconde wist hoe lang en hoe hard ik moest lopen.

Voor de start van mijn schema, trainde ik al minstens drie tot vier keer per week om een basis te leggen. Dat lijkt mij noodzakelijk om blessures te vermijden.

Wat leerrijk was, was dat korte maar kwaliteitsvolle trainingen zoveel beter zijn dan die lange trainingsblokken. Zeker als je tussendoor 😉 werkt en een gezin hebt.

Fast forward naar zondag 22 september: de olympische triatlon van Openlakes Belgium in Lac de l’Eau d’Heure. Mijn sportief doel in 2024.

Die olympische triatlon is 1.5 kilometer zwemmen in open water samen met honderden andere deelnemers, 40 kilometer fietsen met meer dan 500 hoogtemeters en als toetje 10 kilometer lopen.

Maar triatlon is méér dan sporten. Je moet aan heel veel denken: materiaal, parcours, transities, voeding en zoveel meer. Een goede voorbereiding is cruciaal.

Zwemmen in open water in groep kan beangstigend zijn. Je krijgt slag om slinger een paniekaanval en stampen langs alle kanten. Je zwemt in een gigantisch meer maar het voelt als een ijskoud kinderbadje waar je met veel te veel mensen in zit.

Na nog geen honderd meter visten de redders al ontredderde deelnemers uit het water. Bij elk keerpunt zie je mensen happen naar adem en om zich heen grijpen. Met een beetje gevoel voor drama denk je in de film Titanic beland te zijn.

Dit kan je niet trainen. Tenzij jij honderd vrienden hebt die zich spontaan aanbieden om op een ijzige zondagochtend in open water te springen en met jou een paar kilometer te zwemmen.

Mijn zwemgedeelte tijdens de sprint triatlon in Gent enkele weken geleden was dan ook een ramp, misschien maar goed ook want ik leerde er veel van.

Het resultaat: het zwemmen ging deze keer wél goed.

Mijn recept: genoeg tijd nemen voor de start, meteen voor de buitenkant kiezen en wegblijven van het gewoel en gevecht. De eerste meters zocht ik kalm naar mijn ritme en ademhaling. Eens dat comfortabele gevoel er was, vond ik mijn tempo dat ik de afgelopen maanden in meer dan 50 zwemtrainingen talloze keren deed. 33 uren en 87 kilometer zwemmen bewezen hun nut.

Bonus tip: bij de keerpunten even schoolslag doen en dat als een rustmoment beschouwen, ondanks het trechtergevoel.

Het fietsen na het zwemmen, was top. Het koude water zorgde even voor gevoelloze beentjes op de fiets maar die warmden snel op dankzij de lastige hoogtemeters in het fietsparcours.

Ik overtrof mezelf en fietste bergop renner na renner voorbij. De afdalingen waren riskant met snelheden tot 65 kilometer per uur maar het heuvelachtige parcours lag mij als gegoten, de korte explosieve klimmetjes afgewisseld met snelle afdalingen om te recupereren om te eten en te drinken, bleken ideaal.

Met een gemiddelde snelheid van 32 kilometer per uur én een nieuw PR op de 40 kilometer kan ik enkel maar tevreden zijn.

Maar hoeveel energie zit er nog in de benen na dat zwemmen en fietsen?

Genoeg bleek gelukkig 🙂

Van bij de start vond ik mijn ritme.

Tijdens de korte klimmetjes koos ik bewust een trager tempo om dan opnieuw te knallen op het vlakke deel en de afdalingen. Het resultaat was een evenaring van mijn derde beste 10 kilometer ooit.

Niet echt een referentie aangezien ik nog nooit focuste op een snelle 10 kilometer maar het is wel een leuk gevoel dat ik dat nog in mijn energietank had zitten.

Het loopparcours bleek wel geen 10 kilometer te zijn maar 11.4 kilometer… Gelukkig was die laatste kilometer mijn tweede snelste kilometer en zat er nog een restje energie onderaan de tank.

Trots, dat is het gevoel dat overheerste na de wedstrijd.

Trots dat ik een stiekeme droom aan het waarmaken ben. Ik geniet van elke meter die zwem, fiets en loop. Zowel tijdens training als in een wedstrijd. Het is een voorrecht om dit te mogen doen.

Nu is het even rusten maar 2025 staat straks helemaal in het teken van die stiekeme droom: Ironman 70.3 Luxemburg.