Van post-marathon blues naar triatlon?

Dit ben ik, samen met mijn dochter. Enkele seconden na mijn marathon in Brugge. Op het scorebord achter mij pronkt mijn naam.

Meteen overviel mij een overweldigend gevoel dat ik nog nooit voelde: ik ben een marathonloper. Een ma-ra-thon-lo-per. Fantastisch…

Je finisht maar één keer je allereerste marathon. Dat écht authentieke, overweldigende gevoel voel je maar één keer. Daarna heb je de herinnering, niet meer dan een nasmaak. Een leuke nasmaak, dat wel, maar niet the real thing.

De maandag na de marathon noemen ze Medal Monday. Een dag om na te genieten met je medaille rond de nek, zijwaarts de trap af te gaan door stramme spieren en kudo’s te tellen op Strava.

Maar wat komt er na Medal Monday?

Op SPORT.Blog schreef ik uitgebreid over de weg naar mijn marathon en de marathon zelf. Het voelde als een berg beklimmen, stap voor stap en lastig maar met de blik op de top. Op de top was het uitzicht fantastisch, het ultieme gevoel van een runners high, alleen kan je niet lang op je top blijven.

Bij het afdalen was de blik op het dal minder motiverend. Een marathonervaring is zo fantastisch, dat je erna verloren loopt zonder volgend doel. De goesting om snel een nieuw doel te stellen is er wel maar je lichaam moet herstellen om blessures te vermijden. Want de impact is niet te onderschatten.

‘Pijn is fijn met een p‘, herinnerde Youssef ons onlangs. Maar daar ben ik het toch niet 100% mee eens 😉

Mijn doktersbilan na de marathon viel gelukkig best mee want naast het emotionele afscheid van enkele teennagels, melkzuur tot in mijn oorlel en een zeurende heup, voelde ik mij best oké.

Met de marathon wilde ik mijn grenzen verleggen, niet overschrijden. Dit was immer maar een etappe, geen finish in mijn loopambities. Daarom maakte ik met mezelf vooraf de afspraak dat ik één week na de marathon sowieso ging lopen. En dat deed ik ook, zo’n twaalf kilometer. De weken erna bleef ik lopen met heel veel goesting.

Maar eerlijk is eerlijk, mijn lichaam protesteerde meer dan ik wilde toegeven. De stramme spieren verdwenen maar de heup bleef zeuren. De oorzaak bleek gelukkig geen echte blessure maar eerder een gebrek aan lenigheid en flexibiliteit in mijn heupen en onderrug. Een osteopaat zette alles opnieuw ‘recht’ en een kinesist leert mij sindsdien voor het eerst core stability.

Op fysiek vlak verliep het herstel dus gunstig en in december zat ik al opnieuw in mijn ritme van 2 à 3 rustige loopjes per week. Geen schema, geen doel. Just for fun.

Toch voel je dat je lichaam de topconditie langzaam maar zeker loslaat. Iets wat mijn Whoop pijnlijk bevestigde in november en december. Na oktober stortte mijn HRV de dieperik in (-10%) en schoot mijn rusthartslag omhoog (+7%).

Bye bye maandenlange opgebouwde topconditie 👋

Vooral mentaal was de post-marathon een vervelende periode. Ik wilde de naweeën van de topconditie verzilveren en meteen een volgende uitdaging aangaan, anderzijds wilde ik herstellen. Het is hinken, of lopen, op twee gedachten. Mossel noch vis. Warm noch koud. Soit, je snapt het wel.

De vraag was wat het volgende doel na een marathon kan zijn.

Tegenwoordig word je bedolven onder verhalen van extreme uitdagingen. Televisieprogramma’s zoals Kamp Waes of De Expeditie: Groenland doen je duizelen. Maar ook op YouTube, Netflix… vind je hopen sportzotten.

Zoals deze zot die op Antartica een triatlon wilde afleggen:

Of deze zot dichter bij huis die loopt zoals niemand ooit liep:

Of deze zot die zestien jaar lang zijn marathondroom najoeg:

Of deze zot die we ondertussen allemaal kennen:

En dit pareltje zag ik ook onlangs op Netflix:

Eén gemene deler: sportzotten met een droom.

In de VRT-podcast “Snapt ge mij nu?” leggen ultrasporter Mathieu Bonne & YouTuber Average Rob uit waarom ze doen wat ze doen. Ze vertellen waarom je na een zotte uitdaging zoekt naar een volgende, vaak extremere.

Mathieu vindt bijvoorbeeld dat iedereen moet durven een uitdaging aan te gaan en dat die niet per se extreem moet zijn. Gewoon een uitdaging die nét buiten handbereik lijkt te liggen, buiten je comfortzone.

Ik vroeg mezelf af wat ik eigenlijk zo leuk vond aan die hele marathonervaring want die was voor mij behoorlijk extreem.

Het gevoel een doel te hebben, was, denk ik, mijn grootste drijfveer. En dan pas het bereiken van het doel zelf. Het leren, gaf mij energie. Het slagen, was de kers op de taart.

Voor hetzelfde doel gaan was een optie, als dat wat aangepast zou worden. Velen gaan voor een snellere tijd. Maar dat interesseert mij niet. Ik zou liever verder willen lopen of in het buitenland die marathon lopen, zoals ik zeg maar wat: een ultrarun of de marathon van Valencia of Berlijn.

Ik wil heel graag een tweede marathon lopen.

Maar nu nog niet.

Ik zocht naar een uitdaging met opnieuw een steile leercurve, iets compleet nieuws en testte dus enkele dingen uit.

Zo ging ik onlangs voor het eerst sinds twintig jaar nog eens écht zwemmen. Niet met mijn kinderen van de glijbaan glijden maar echt baantjeszwemmen. En dat beviel mij. Sindsdien zwem ik wekelijks.

Vorige week ging ik voor het eerst ooit écht fietsen. Niet naar de bakker om een brood maar echt fietsen met een koersfiets, klikpedalen en alles wat erbij hoort. En dat beviel mij. Vanaf nu wil ik wekelijks fietsen.

De vrees die ik altijd had (en altijd wel zal hebben) is of mijn pols dit wel aankan. Voorlopig lukt dat best, de last is minimaal en mentaal voel ik dat ik die extra belasting op dit moment aankan.

Enkele jaren geleden had ik het heel eerlijk zelf niet gedurfd om in een zwembad of op een koersfiets te springen. Ik had mijn handen vol met het vechten tegen dagelijkse pijn en meed elke extra vorm van belasting, laat staan dat ik er nog een schepje bovenop zou doen. Maar ik voel me sterker, vooral op mentaal vlak, en durf meer dan toen.

De optelsom zwemmen + fietsen + lopen komt uit op: triatlon.

Een serieuze uitdaging maar ik heb een plan maar belangrijker: ik heb nog alles te leren. En dat is nu nét wat ik zocht na mijn post-marathon blues.