Chaïne Staelens: comeback tussen de plooien

Iets lezen over het leven van Chaïne Staelens, is lezen over de flinterdunne scheiding tussen succes en tegenslag. Toen ze moest stoppen met volleybal leek ze afgeschreven voor topsport. Maar anno 2014 hervond ze zichzelf uit. Je bent immers pas afgeschreven als je jezelf hebt afgeschreven.

Ze is geboren in Kortrijk maar heeft toch 365 interlands voor Oranje op haar conto. Meer nog, vader Staelens speelde nog voor de Belgische nationale volleybalploeg. Zus Kim speelde 346 interlands voor Oranje. Een simpele optelsom leert u dat de zusjes 711 interlands speelden. De stempel van de Staelens’ stond het afgelopen decennium dan ook in het donkeroranje in de Nederlandse volleybalanalen. Het relaas van een saillante carrière in een bewogen leven.

Succesvolle globetrotters

Kortrijk, eind jaren negentig. Door de beperkte mogelijkheden in het Belgische volleybal besloot de familie Staelens om sportieve redenen te verhuizen naar Nederland. Yellow Tigers bestonden toen nog niet, Europese medailles enkel in utopie. Dit in tegenstelling tot in Nederland, zij werden in 1995 Europees kampioen met de vrouwen en hadden een betere structuur en opleiding. En zo geschiedde het dat de van oorsprong West-Vlaamse familie Staelens naar Noord-Brabant trok.

Niet veel later begonnen de zusjes naam te maken.  Na successen in de Nederlandse volleybalcompetitie scheidden hun wegen. De twee jaar oudere Kim trok naar Duitsland, keerde daarna terug naar Nederland, dan ging ze naar Italië en nu speelt ze in Roemenië. Vorige zomer stelde ze zich enkel nog als back-up beschikbaar voor de nationale ploeg.

Chaïne op haar beurt speelde na Nederland in Italië, Duitsland, opnieuw Nederland, Rusland en in Japan. Volleybal maakte van hen beiden globetrotters pur sang met sportief succes als grootste gemene deler. Hun successen opsommen zou ons te ver leiden, maar zowel in clubverband als met de nationale ploeg grossierden beiden in de successen. Zo won Chaïne met de nationale ploeg in 2007 de World Grand Prix en zilver op het EK in Polen in 2009. Desondanks zal er altijd een manco op haar palmares blijven want kwalificatie voor de Olympische Spelen ontbreekt.

Tussen vreugde en verdriet

Zwitserland, najaar 2010. Het noodlot treft Chaïne. Haar toenmalige vriend Jonathon Walsh overlijdt aan een hartstilstand in Zwitserland. Hij was een voormalige volleyballer, op dat moment spelersmakelaar en ging die zomer Chaïne ten huwelijk vragen. Het komt aan als een onwerkelijke dreun.

Net op dat moment was haar zus Kim zwanger. De familie Staelens tussen vreugde en verdriet. In de Volkskrant verscheen enkele maanden later een interview met Kim. De titel boven het artikel luidde: ‘Onmogelijke spagaat tussen leven en dood’.

Een passage uit het interview:

‘Het is zo bizar’, zegt Kim, met tranen in haar ogen. ‘Mijn vriend Mark en ik genieten intens van onze dochter Lynn. Chaïne was er naar op weg. Ook haar geluk was tastbaar, bijna niemand wist dat Jonathon haar afgelopen zomer ten huwelijk wilde vragen. Als ik dan met Lynn bezig ben, denk ik: dit heeft Chaïne voorlopig nog niet. Terwijl het ook voor haar zo dichtbij leek.’ (Volkskrant.nl, 15/01/2011)

Nederland, zomer 2013. Drie jaar later moet Chaïne op korte tijd nog twee andere mokerslagen incasseren. In mei raakte de verdwijning bekend van haar voormalige ploeggenote Ingrid Visser en haar echtgenoot Lodewijk Severein in Spanje, niet veel later graaft de politie beide lichamen op in een boomgaard vlakbij Murcia. Een ophefmakende zaak die het Nederlandse volleybal in een diepe rouw dompelde. Als voormalige teamgenote sprak Chaïne samen met Francien Huurman op de begrafenis:

“Vanaf 1996 heeft Ingrid een basisplek veroverd in het team, die zij al die jaren niet meer heeft afgestaan. Een legende, een prachtspeelster en een prof pur sang”, aldus Chaïne. Iedereen was altijd welkom bij Ingrid en Lodewijk, er kon altijd een bord bijgezet worden, het was er altijd gezellig bij het gelukkige en positief gestemde paar. “Ingrid en Lodewijk waren een duo dat met passie in het leven stond. Zij zijn een deel van ons leven. Wij prijzen ons gelukkig dat wij deze herinneringen met hen hebben mogen delen”, sluit Francien af.

Enkele weken later moet ze opnieuw afscheid nemen. Deze keer van het volleybal. Jarenlang topvolleybal eiste zijn tol en Chaïne moest onvrijwillig haar volleybalcarrière beëindigen. En dat op al op 32 jaar. Kraakbeenproblemen in de knie als oorzaak, zware knieblessures teisterde haar al tijdens haar carrière. Van topsportster werd ze plots oud-topsportster, afgeschreven voor topsport. Een bruusk einde van een prachtcarrière.

Onverwachte comeback

Polen, juni 2014. In Elbag zal van 15 tot en met 21 juni het WK Zitvolleybal plaatsvinden. Toen de Nederlandse selectie voor het WK Zitvolleybal bekend raakte, prijkte er een verrassende naam tussen de elf speelsters: Chaïne Staelens.

Het was een verrassing voor de buitenwereld maar niet voor insiders. Die wisten dat ze al enige tijd aan het meetrainen was met de ploeg van bondscoach Pim Scherpenzeel. Om finaal te mogen deelnemen zal ze nog moeten goedgekeurd worden als ‘grijze’ speelster, maar gezien haar kraakbeenschade in de knie zou dit geen obstakel zijn.

Het WK Zitvolleybal zal jammer genoeg tussen de plooien van het WK Voetbal in Brazilië vallen. Enigszins te begrijpen. Maar de mooiste verhalen in de sport vind je soms net tussen de plooien. De comeback van Chaïne Staelens is er zo een. Het getuigt van inventiviteit en karakter. Misschien wel typerend voor alle deelnemers aan het WK Zitvolleybal.

Ze leerde fatum tot op het bot kennen: verlies van haar toekomstige echtgenoot, haar voormalige ploeggenote en de herfst van haar volleybalcarrière. En toch, ondanks dit alles kwam Chaïne Staelens opnieuw aan de oppervlakte, hervond ze zichzelf opnieuw uit. Misschien wist ze die manco op haar palmares zelfs nog uit en gaat ze ooit naar de Paralympische Spelen.

En zo werd Chaïne Staelens van topsportster, oud-topsportster opnieuw topsportster. Want afgeschreven ben je pas als je jezelf hebt afgeschreven.