Kopje erbij houden

Wat een ongelofelijk verhaal is dit zeg:

Dit is een documentaire die wat stond te verkommeren op mijn digibox. Onterecht bleek na het bekijken ervan.

De documentaire schetst het verhaal van Kevin Pearce. Een voormalige wonderboy van het snowboarden. Pearce ging de beste snowboarder van de wereld worden. Beter zelf dan Shaun White, de snowboarder die iederéén toch kent.

Pearce was goed en ging alleen maar beter worden. Hij ging doen wat Shaun White wél heeft gedaan de voorbije jaren: het uithangbord en nummer één worden van snowboarden.

Totdat hij viel tijdens een training. Zijn hoofd crashte tegen de half-pipe en vermorzelde zijn ambities. En veel meer.

Door de val moest Pearce jaren revalideren. Mentaal en fysiek werd hij nooit meer helemaal de oude.

Tijdens de documentaire wordt duidelijk dat The Crash Reel eigenlijk geen sport documentaire is maar een preventievideo.

Extreme sporten worden namelijk te extreem. In het streven naar hoger en beter worden de atleten te roekeloos en hun omgeving te veeleisend. Tijdens de documentaire komen lotgenoten van Pearce in beeld die hetzelfde overkwamen. Sarah Burke, de vrouwelijke equivalent van Shaun White, stierf zelf.

Hoe hoger je gaat, hoe harder je valt. Een keiharde realiteit in de fysica. Val je op je hoofd dan is de schade niet te overzien. Mij deed het denken aan onze wielrenners. Ook zij worden vaker en vaker gepusht tegen hun limieten.

Pearce wou na zijn val eerst tegen beter weten in, opnieuw beginnen. Ondanks dat iedereen in zijn omgeving dit afraadde. Gelukkig kwam hij tot het besef dat dit een kamikaze missie was.

Vandaag spreekt hij over zijn ervaringen en probeert zo een inspiratie te zijn voor lotgevallen die hersenschade opliepen.

Zijn boodschap is simpel: kopje erbij houden.