Volleybedverhalen

Een verhaal uit het volleybal dat u nooit zal vergeten. Iedereen heeft er enkele.

Ik zal u een van de mijne vertellen.

Ik was twaalf en zat in het zesde leerjaar bij meester Bart. Op het krijtbord schreef hij en declameerde hij:

Taak: interview iemand die jouw droomberoep uitoefent.

Een open deur.

Ik sleet mijn dagen in de sporthal. Ging slapen met mijn kniebeschermers nog aan en droomde er van om volleyballer te worden. De vraag op het bord schrijven, was ze beantwoorden.

Dankzij mijn vader realiseerden we het schier onmogelijk gewaande in mijn jonge ogen. Ik ging samen met een klasgenootje op bezoek bij Walter Engelen.

Naast de bezitter van de misschien wel meest poëtische achternaam in het volleybal, was hij tevens kapitein van Roeselare. En linea recta dus mijn idool.

Walter Engelen stond voor mij synoniem voor standvastigheid, was wars van franjes en liep steeds voorop in de strijd.

Ik herinner mij dat hij ooit uit boosheid z’n truitje kapot scheurde na een verkeerde receptie van hem. Enkele balwisselingen later dook hij een bal uit maar echt goed glijden, deed dat toch niet op een gescheurd truitje. Waarna hij, zich half excuserend, onder applaus van het publiek dan maar van truitje wisselde.

Een flandrien met knielappen aan.

Daar zat ik dan. Aan de keukentafel van Walter Engelen. Met een plat watertje. Je dronk toch geen gesuikerd drankje op bezoek bij een topsporter?

Met grote ogen keek ik rond. Met knikkende knieën onder de tafel en een bonsend hart in de keel. Nerveus schuifelend op de stoel. Mijn schriftje met daarop enkele opgekrabbelde vragen en balpen in de aanslag.

Ik vuurde mijn vragen af en hij antwoordde kalm. Waarschijnlijk lichtjes geamusseerd om onze nervositeit bedenk ik me nu. Wat ik mij op dat moment, daar aan die tafel, al bedacht was hoe ‘gewoon’ mijn idool eigenlijk was.

Idolen hoorden blitse auto’s te hebben, veel te grote zonnebrillen te dragen en zich van niets aan te trekken. Niets van dat bij de mijne. Walter Engelen was, tja hoe zeg je dat, normaal.

En toen wist ik het. Het kon niet anders. De puzzelstukjes vielen in mekaar.

Een professionele volleyballer is een superheld.

Tijdens de week blijft hij onder de rader maar traint hij hij zich te pletter. Verder verzorgt hij zich, doet hij met de fiets zijn boodschappen in de supermarkt om de hoek, rijdt hij het gras af en voert hij de kindjes naar school.

Maar in het weekend dan…

… dan doet hij zijn tenue aan. Verschijnt hij op het strijdtoneel. Verandert hij in een superheld. Springt hij hoger dan je durft dromen, slaat hij harder dan je je kan inbeelden en zijn zijn zenuwen harder dan staal.

Een gladiator met witte tape om de vingers.

En was de strijd gestreden dan vervelde hij eensklaps opnieuw tot die doodgewone man. Of zoals Roald Dahl zou schrijven, een GVR. Een Grote Vriendelijke Reus.

Tot zover mijn volleybalverhaal. Een voorleesverhaal dat ik ooit net voor het slapengaan zal vertellen aan een kinderbedje.

Het is mijn overtuiging dat wij allemaal een volleybalverhaal hebben.

Dat onwaarschijnlijke punt dat u maakte als speler. Die overwinning die u als coach boekte. Die bekerwinst van uw favoriete ploeg. Die veel te late babbel na een avondje recreatief volleybal. Of die memorabele wedstrijd die u floot als scheidsrechter.

Dus ik keer even terug naar het begin van mijn column: Wat is uw volleybalverhaal?

En wilt u dat met mij delen? Indien ja, aarzel niet om mij te contacteren.

Want elk volleybalverhaal verdient het om geschreven, gelezen of gehoord te worden.  Volleybalgeluk schuilt soms in een klein hoekje.

Zoals in een plat water op de keukentafel van een superheld.

Dit artikel verscheen ook in BeVolley, een online volleybalmagazine waaraan SPORT.Blog meewerkt.