Gracieus

Ik kan het gewoon niet, niet schrijven over één van de mooiste sporters die er ooit op een sportveld heeft gestaan.

Roger Federer.

Niet alleen zijn speelstijl ademt poëzie uit, ook zijn rollende naam doet dat.

Een levende held die bij zijn geboorte geen vingers aan het uiteinde van zijn arm had maar een tennisracket. Incluis snaren tussen de vingers. Als je op zo’n natuurlijke manier op een tennisveld kan bewegen dan ben je half mens, half tennisgod. Met Wimbledon als ultieme biotoop. Wat water voor een vis is, is gras voor hem.

De meest gracieuze grasspeler ooit.

Voor de Zwitser is tennissen als schilderen en een forehand een penseelstreek.

Federer is 35 jaar en sinds 1998 prof vertelt Wikipedia. In de tennisarena kijkt hij in de ogen van twintigjarige snotneuzen die doordrenkt zijn van zorgen. Djokovic heerste op een onwaarschijnlijke manier de voorbije jaren maar betaalt de roofbouw op zijn lichaam cash, krachtpatser Nadal kraakt en piept overal maar eet wel nog steeds gravel op zijn boterham al was het hagelslag en Murray verpersoonlijkt wilskracht maar sleept zich al te vaak mekkerend over het veld.

In vergelijking met hen is Federer de papa die de snottebel van hun druipende neus afveegt, op hun rugje klopt en zegt: ‘Alles komt goed, nu gaat de papa even tennissen.‘

Fed Express boog onder het jeugdige geweld maar brak nooit. Integendeel. Hij herrees als een feniks uit zijn as in Australië en besliste dan doodleuk een stop in te lassen van enkele weken. Berdych duidde deze week na zijn verliespartij tegen King Roger dat niemand dit zich kan permitteren. Niemand. Behalve als je als kind in een ton van tennisballen viel en doordrenkt werd van talent.

An every inch gentleman. Dat is hij ook.

Altijd met twee woorden, zijn haar onberispelijk achter de gesponsorde haarband van Nike, tandpastaglimlach bij winst én verlies en kushandjes werpend naar vrouwlief met de twee (!) tweelingen in de tribune. Zwitserse betrouwbaarheid gegoten in één persoon.

Federer is niet alleen een levende legende maar ook de droom voor elke sports marketeer. Geen Tiger Woods toestanden (of O.J. Simpson langer geleden).

En tja, de cijfers.

19 grandslams, 302 weken op nummer 1, meer dan 100.000.000 dollar aan prijzengeld,… Ach, ik laat het hierbij. Federer is een encyclopedie op zichzelf van duizelingwekkende wereldrecords.

GOAT.

Greatest Of All Time.

Naast Michael Jordan, Ali en Messi aan de tafel van sporticonen. Personen die hun sport heruitvonden en domineerden en een legacy nalieten. Zo’n beetje zoals Sven Nys in het veldrijden. Alleen dan in een mondiale sport en met meer toeschouwers dan Johnny & Marina van Café Sportwereld.

Onwillekeurig moet ik nu aan het afscheid van Totti denken. Wat een gedoe was me dat voor een Italiaans voetballertje. Ik hou mijn hart vast als Timmy Simons op z’n 50ste op voetbalpensioen gaat.

Het meest afschuwelijke woord in deze blogpost is gevallen. Afscheid.

Hoe dartel hij ook over het veld lijkt te zweven, ook Federer zijn goddelijke carrière is sterfelijk. Een sportpensioen is een zwaard van Damocles dat altijd hangt te hangen voor een sporter.

Maar ook dat gaat Roger overwinnen met de glimlach. Sponsoropdrachtje daar, uitje met de kindjes hier, fotootje ginder en tussendoor exhibitiewedstrijdje ter ontspanning.

Wat. Een. Held.

PS: Ohja, Federer won vandaag voor de 8e keer Wimbledon, zijn 19e Grandslam. Ook dat nog.