Dominique Baeyens schreef een boek

En hij doet dat goed (om De Mens eens te parafraseren bij het begin van deze blogpost).

Een korte flashback: twee jaar geleden schreef ik een veelgelezen brief naar Dominique Baeyens. Daarin maakte ik deze belofte:

Je uitte in datzelfde interview een hartewens van jou. Een boek schrijven. Alsjeblieft, doe dat. Ik zal het verslinden. Erewoord.

En omdat belofte schuld maakt, haastte ik mij net voor de vakantie naar de boekhandel. Razend benieuwd naar dat boek. Ik had gelezen dat je, in tegenstelling tot andere topsporters en coaches, jouw boek zélf had geschreven. Geen ghostwriter, niet evident is dat.

Of je de titel ook zelf hebt bedacht, weet ik niet maar die is er wel ‘boenk op‘: Coachen met gezond verstand. Rechttoe, rechtaan. Ook de coverfoto is typerend: als een sfinx kijk je de lezer aan. Net zoals je honderden spelers in de ogen keek de voorbije decennia.

‘Coachen met gezond verstand‘ is een persoonlijk verhaal over een kerel die volleybal ontdekte. En hoe dat spelletje vervolgens maniakaal zijn leven overnam. Eerst als speler, daarna als trainer. Met muziek tussen de hoofdstukken en op de achtergrond. Spelend als een jukebox.

Die anekdotes, dat waren de leukste passages om te lezen. Over Ivan Marquez, het uitvallen van Manu Callebert, helse buitenlandse verplaatsingen,… Het zijn momenten waarop we het verhaal achter het verhaal te weten komen. En iets zegt mij dat er nog veel verhalen niet verteld zijn.

Dit boek is een uniek-eerlijke blik in het hoofd van een topcoach. Een coach is vaak een boksbal die moet kunnen incasseren. De druk is immens, zeker bij een topclub. Er is druk van buitenaf maar bovenal zet een topcoach zichzelf onder druk.

De hardheid van het coachbestaan vat je samen in de boutade ‘de strijd tegen het scorebord’. Na 30 jaar was het genoeg. Het vat was leeg. De sfinx had genoeg geklauwd.

Een topcoach zijn, is in een continue staat van onzekerheid verkeren. Altijd twijfelen. Steeds streven naar beter. En dat in een wereld die geen exacte wetenschap is. Met geluk en toeval in een hoofdrol. Als een oncontroleerbare diva.

Afschuwelijk is dat voor een coach. Maar wij, de supporters aan de zijlijn, vinden dat net fantastisch aan sport: onvoorspelbaarheid. Een opslag net over het net. Een aanval nipt buiten. Als een muntstuk dat weifelt tussen kop of munt.

Jij omschrijft het zo:

Veel coaches trachten zoveel mogelijk het toeval uit te sluiten. Maar als je het oncontroleerbare probeert onder controle te krijgen, verlies je altijd.

Lang geleden kreeg ik gastcollege van Rudi Heylen tijdens mijn studies. Hij sprak, toeval of niet, net dezelfde woorden. Ze zijn altijd blijven hangen bij mij: controleer wat je kan controleren.

Conflicten en crississen. De sportwereld is er van doordrongen. Vaak ingegeven door kop of munt. Maar hoe ga je ermee om als coach? Jouw credo: meer aandacht schenken aan de sterke punten en zo het spelplezier laten terugvinden.

Je sluit af met de sprong naar het bedrijfsleven. De gelijkenissen zijn er (een prestatie – en budgetgerichte omgeving) maar er zijn ook verschillen (het ambitieniveau van spelers versus werknemers).

Vaak kan het bedrijfsleven van topsport leren. Daarover binnenkort meer op SPORT.Blog. Deze tip vond ik alvast heel waardevol:

Op advies van de psycholoog peilden we bij het nationale team naar het welbevinden van de spelers aan de hand van een korte vragenlijst die dagelijks door hen moest worden ingevuld (…) Dit dagboek gaf me een eerste indicatie van de fitheid van de spelers. Zou het niet interessant zijn om iets dergelijks te implementeren in de bedrijfswereld? (…) De jaarlijkse functioneringsgesprekken moeten duidelijk maken of iemand zich goed voelt in zijn job, maar lijken mij onvoldoende om een goed beeld te krijgen van de fysieke en mentale fitheid van de medewerker.

Om samen te vatten: Dominique Baeyens schreef een boek en hij deed dat verdomd goed.