5 maanden later

De voorbije jaren schreef ik af en toe over de problemen met mijn pols. De eerste keer in november 2017 toen ik hoorde dat ik nooit meer mocht volleyballen, een jaar later toen ik een balans opmaakt en vorige zomer toen ik na vele nieuwe onderzoeken te horen kreeg dat het probleem in de pols chronisch is.

In die periode heb ik verschillende dokters gezien, vele scans en onderzoeken gehad en enkele sessies gevolgd in de polskliniek in UZ Gent. Die gaven mij inzicht in mijn probleem. Ik ben al die mensen heel dankbaar voor hun hulp.

Ik ben veel bezig geweest met die pijn. Continu dacht ik na hoe ik die kon verminderen door te letten op mijn pols als ik iets of iemand vastpakte of hoe ik in mijn bed lag om te slapen. Ondanks dat ik veel bijleerde, bleef de pijn toch altijd. En die ging blijven, vertelden ze mij.

Van niet meer mogen volleyballen naar mijn kinderen niet meer kunnen oppakken zonder pijn. Het is een heftige weg. Ik heb en had het al moeilijk met het eerste maar de tweede beperking bleek een nog grotere confrontatie. Héél moeilijk te aanvaarden.

In december schreef ik nog eens een blogpost. Ik was in paniek. Na al die jaren had ik iets over het hoofd gezien. Ik had mezelf dan wel aangeleerd hoe ik mijn zoontje kon oppakken met zo weinig mogelijk pijn, maar de pijn blijft en dat gaf mij een rotgevoel. Ik maakte mij zorgen over later.

Na al die jaren brokkelde mijn mentale weerbaarheid af. Ik had het helemaal gehad met die pijn en alle gedachten erbij. Ik besloot een psycholoog te zoeken in de hoop om dat rotgevoel weg te krijgen.

Ik mailde met ziekenhuizen, zelfstandige psychologen en groepspraktijken en kon mij aansluiten bij wat ik vaak in de krant lees: het is verdomd moeilijk om er bij te geraken. Ik had ook geen aanknopingspunt. Tip: via de site www.vind-een-psycholoog.be kan je trouwens heel snel je zoekopdracht starten.

Ziekenhuizen werken met interne doorverwijzing, wat ik begrijp, maar bij de polskliniek in UZ Gent was dit (nog) niet mogelijk. Zelfstandige pijnpsychologen waren moeilijk te vinden en allemaal volgeboekt.

Maar er is méér dan een psycholoog vinden, je wil ook de juiste psycholoog vinden. Het is moeilijk iemand te beoordelen op basis van een website of korte omschrijving maar ik zocht iemand met een rechttoe rechtaan aanpak.

Ik verbrede mijn zoektocht naar klinische psychologen. Maar ook dat bleek niet eenvoudig. Daarom verlegde ik mijn focus naar groepspraktijken. Ik hoopte dat zij sneller beschikbaar zouden zijn en dat bleek gelukkig het geval. Ik had een afspraak beet.

Toegegeven, ik wist totaal niet wat ik er van moest verwachten. De eerste gesprekken waren eenrichtingsverkeer van mijn kant. Ik had veel te vertellen. Eindelijk had ik een gesprek met iemand over mijn pijn en dat gesprek ging eens niet over mijn pols zelf maar over de mentale impact.

We zijn nu 5 maanden later.

Ik heb veel geleerd. De gesprekken waren louterend en gaven mij inzicht in hoe ik over pijn denk en daar mee moet omgaan. Dat is, net zoals bij een fysieke revalidatie bij de kinesist, oefenen. Een mentale inspanning.

Het hielp mij. De pijn is er nog steeds maar ik slaag er in om de knop om te draaien, om sommige dingen te aanvaarden. Ik herken moeilijke momenten en wapen mij ertegen. Ik begrijp wat pijn mentaal kan doen. En bovenal heb ik leren vertrouwen dat ik na al die jaren al het juiste doe en mezelf eigenlijk weinig kan verwijten.

Het eeuwige getreuzel tussen de pijn ontkennen en erkennen, ebde weg. Steeds op karakter mijn (pijn)grens verleggen, botste op zijn limieten. Ik liep met mijn gedachten rondjes in mijn hoofd om de pijn te ontwijken maar liep er telkens met open ogen opnieuw in. Een doolhof zonder kaart.

Terugkijkend op de periode toen, schrik ik. Ik was murw geslagen door die dagelijkse strijd. De impact op werk en privé was groot. Van relativeren was geen sprake meer. Ik was bevangen door twijfels, als een mist die het mij heel moeilijk maakte om vooruit te kijken.

Ondertussen zie ik een pak helderder, dankzij die gesprekken en enkele eenvoudige tips. In kaart brengen wat je voelt en denkt, op welk moment en waarom je dat denkt, bleek een goed begin. Zo leer je waar je moet bijsturen en op welk moment.

Want dat was het voor mij: bijsturen. Ik ben geen ‘ander mens’ of heb niet ‘plots het licht gezien’. Ik heb gewoon geleerd om bij te sturen. Maar ook te aanvaarden dat die pijn er nu eenmaal is en dat zorgen in morgen geen nut hebben.

Ik heb nog altijd twijfels. Mijn relatie met pijn is veranderd, dat is momenteel nog moeilijk. Er gaat bij pijn een alarm af, ongeacht welke pijn dat is en vanwaar die komt. Op de een of andere manier associeer ik elke vorm van pijn meteen aan de chronische pijn in mijn pols. Wat niet klopt natuurlijk. Van een teen te stoten, krijg je geen chronische pijn. Daar moet ik nog werken.

Dus al wie zich afvraagt of met een psycholoog praten écht helpt als je vragen hebt: probeer het. Echt waar. Ze zijn er voor iedereen die op een bepaald moment in zijn of haar leven eens in de knoop ligt met iets. We lopen allemaal wel eens verloren.