Speel! Alsof het je laatste dag is!

Zondag, 10 februari 2019

9u30

Printers zijn 1 van de vreselijkste apparaten die er bestaan. Op momenten dat het écht moet, weigeren ze vaak dienst. Zoals nu. Ik moet dringend mijn parkeerkaart printen.

Terwijl ik wacht tot mijn laptop en printer terug vriendjes willen worden, check ik instinctief mijn virtuele vriendjes. Op mijn Facebook timeline druppelen de eerste foto’s van het Sportpaleis binnen & Facebook herinnert mij aan een evenement. Of ik niet vergeten ben dat het vandaag de bekerfinale is? Nee, maar mijn printer wel blijkbaar.

En dan, uit het niets: Fwoert, ieeerp… Het wonder geschiedt. De printer print.

12u30

Het regent oude wijven en het waait hard terwijl ik de autosnelweg op rijd. Regendruppels kruipen van onderaan mijn voorruit naar boven en op de autoradio speelt triestige muziek.

Soit, een ideaal weertje dus om binnen te zitten voor een middagje volleybal.

13u25

Of ik mijn parkeerkaart bij me heb, vraagt de vriendelijke madam van de security. Jazeker, antwoord ik met lichte trots. Ondertussen blijft het onophoudelijk regenen terwijl ik de persingang zoek. In de verte hoor ik de muziek al dreunen en de supporters joelen.

Ik ben blij dat ik hier ben, zou Zoutelande zingen.

Een journalist van RingTV helpt me de ingang zoeken. Hij is hier voor Aalst zegt hij maar voegt er meteen aan toe dat dat eigenlijk Lennik is. Brabantse Ajuinen, het voelt nog altijd een beetje raar aan.

En dan kom ik binnen in de arena.

Sammy kijkt in een televisiecamera en de boxen blazen beats alsof hun leven ervan afhangt. Ik zoek mijn plaatsje op de perstribune en kijk rond. Een oranje-blauwe muur verwelkomt mij. Op sommige plaatsen zijn de tribunes bijna tot de nok gevuld. Als ik naar boven kijk, zie ik een gigantische discobal hangen.

Geen twijfel mogelijk, hier gaat het straks knallen.

13u54

Als Bart De Wever nu aan het kijken is, draait hij heel waarschijnlijk nerveus op zijn stoel. Er speelt zowaar een live rock’n roll versie van het Belgisch volkslied in zijn Antwerpen.

Ondertussen is er een Japanner naast mij komen zitten. Hij is enkel voorzien van een smartphone en verder niets. We knikken eens vriendelijk naar mekaar en doen daarna elk ons ding.

13u57

De entree kennen we ondertussen maar het blijft wel leuk om te zien: als ware boksers worden de spelers aangekondigd.

Benieuwd wie straks KO gaat.

14u06

Aalst start sterk (8-5) en Roeselare vlucht meteen in een time-out. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Walsh, de spelverdeler van Roeselare, onder de indruk is. Hij wordt zelf afgefloten voor een ‘gedragen bal’. Ondertussen dendert Lennik verder naar 15-10 en slaan ze gaten in het middencompartiment van Roeselare.

Leef, alsof het je laatste dag is!
Leef, alsof de morgen niet bestaat!
Leef, alsof het nooit echt af is!
Leef, pak alles wat je kan!

En ja hoor, ook hier leeft Junior Hazes alsof het zijn laatste dag is. Het publiek wordt zot en ik voel de bijna onweerstaanbare drang tot een polonaise. Mijn collega’s op de perstribune maken echter weinig aanstalten dus ik beheers mij nog net.

14u25

Strzezek vuurt een kanonskogel af en beëindigt de set. Het oranje leger gaat uit z’n dak. Heel even krijg ik een déjà-vu naar 2015. De vorige keer dat ze in de finale stonden en Aalst nog BeHappy Lennik was.

Zijn we op weg naar een verrassing?

14u30

Alsof hij ontwaakt uit zijn winterslaap schudt Tuurlinckx zijn ploeg wakker in de tweede set. Dat het niet vlot loopt met Walsh kan Roeselare echter niet wegsteken.

14u39

En plots zie je dat Roeselare terug Roeselare wordt. Verhanneman blokt de middenaanval en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Uit die van Lennik lijkt de lucht langzaam leeg te lopen. Het staat in geen tijd 7-13.

Is het dan toch opnieuw voor de West-Vlamingen?

14u49

Of niet? Vanmedegael vlucht in een time-out bij 17-19 na (alweer) een fout van Walsh.

14u55

Toch wel.

Roeselare brengt de bordjes opnieuw gelijk. Ik kijk rond en seconden later is het Sportpaleis omgetoverd tot een sterrenhemel van smartphonelichtjes. Een machtig beeld.

15u01

“Hier, alsjeblieft,” een vriendelijke dame legt een blad op tafel. Het leuke aan pers te zijn, zijn ook die match reports na elke set. Ik voel een vlaag van jaloezie opkomen: ze hebben er hier wél deftige printers.

Wat opvalt: Stijn Dejonckeere pakt amper 1 receptie in set 2. Maar pakt die wel goed. Het is vooral Verhanneman die met 8 aanvallende punten het hoogste scoort.

15u08

Van De Velde benut zijn volle 2m10 en deponeert de aanval van Colson voor diens voeten. Niet veel later staat het 8-14 en lijken de Ajuinen de weg kwijt.

15u22

Een zoveelste salvo van kreten weerklinkt vanuit de blauwe zee. Roeselare pakt zijn tweede set. Ik besluit om de volgende set voor Aalst te supporteren want dit decor verdient een vijfsetter.

Wie er dan wint, maakt mij niet uit.

15u29

Tuurlinckx vuurt zijn supporters aan. Ik zie 4-6 staan op het scorebord en meteen erna blokt Walsh zowaar een bal af.

15u35

Moest Trump kijken, hij zou stikjaloers zijn. Roeselare bouwt een muur op aan het net en plaatst het ene killblock na het andere. Niemand passeert nog. Ik kijk op de klok, zie dat we ruim anderhalf uur bezig zijn en dat Lennik langzaam maar zeker leeg loopt.

Ik zoek naar het juiste woord om te beschrijven wat ik zie.

15u36

Het schiet me te binnen: autoritair.

15u41

Mijn Japanner begint bij 14-22 plots driftig te typen op zijn smartphone. Ergens in Japan krijgen ze het bericht door dat Roeselare op weg is naar zijn 4de bekerwinst op een rij.

15u47

En dan is’t helemaal gedaan. Ik kijk naar rechts en zie de blauwe zee kolken. De oranje zee kabbelt wat verderop. Roeselare doet het opnieuw: ze winnen de beker!

16u01

Dit:

16u10

Ik wandel terug naar mijn plaats en zie Martijn Colson een interview geven aan Sammy en Matthijs Verhanneman die met zijn zoontje de beker showt. De supporters van Roeselare vieren en mijn Japanner lijkt van de aardbol verdwenen.

16u23

Ik schreef ooit dat we het Sportpaleis van morgen vullen met talent van vandaag. Wel dat talent staat op dit moment al in het Sportpaleis want tussen de twee finales mogen enkele jeugdploegen het beste van zichzelf geven onder leiding van Frank Depestele en Frauke Dirickx.

18u06

Ondertussen is in de tribunes oranje rood geworden en blauw groen. Tijd voor de de damesfinale. Ik denk even aan Julie, waarover ik schreef in mijn laatste blog en vraag me af hoe zij zich nu voelt.

Een minpuntje: een (te) enthousiaste supporter bracht zijn megafoon mee en laat die te pas en onpas loeien.

18u21

Ik krijg zo het gevoel dat de minst nerveuze ploeg wel eens de beste kaarten zou kunnen hebben. Er zijn meer slechte dan goede opslagen bij de start van de finale bij de vrouwen.

18u31

Dat lijkt Oostende te gaan worden want ze staan nu 16-20 voor terwijl de set nochtans evenwichtig verliep. Een paar minuten later staan alle Oostendse supporters voor de eerste keer recht en pakken de badgasten de eerste set.

18u49

Michelbeke neemt het commando over en start sterk in set twee. Ik vraag me ondertussen af hoe het met mijn Japanner is terwijl Oostende alles uit de kast haalt om bij te benen.

18u57

Daar is ‘m! De eerste challenge in de vrouwenfinale is een feit. Oostende pakt ‘m en knabbelt wat aan zijn achterstand. Bij mij begint het te dagen dat dit wel eens een vijfsetter zou kunnen worden want meer dan bij de mannen heb je het gevoel dat alles dicht bij elkaar ligt.

19u05

Ik voel mijn klapstoeltje trillen van de beats. En ook door de supporters van Michelbeke want met 19-25 pakken ze de tweede set. Het sein voor een volgende lichtshow met de smartphone en de altijd enthousiaste speaker met zijn fantastische stopwoordje: “Fantastisch! Jullie zijn fantastisch!”

Pluspunt: megafoonman doet een geste voor mijn trommelvliezen en is gestopt met zijn irritante sirene.

19u25

Nu vraag ik me zeker af wat door het hoofd van Julie gaat. Bij een 13-18 achterstand komt ze het veld in.

19u30

Het baat niet want Oostende pakt heel overtuigend de derde set met 17-25.

19u41

Dit is waarom ik van volleybal houd: Michelbeke knokt zich na een slechte start in de vierde set terug in de match en pakt zelf een voorsprong van twee punten.

19u47

O partigiano, portami via
O bella ciao, bella ciao, bella ciao, ciao, ciao
O partigiano, portami via
Ché mi sento di morir

Michelbeke houdt stand en het zalige Bella Ciao weergalmt door het Sportpaleis bij een 14-11 voorsprong. De Oost-Vlamingen zijn op dit moment gewoonweg een klasse beter dan de West-Vlamingen.

19u57

En dan staat het plots 19-20 voor Oostende… Toch geen vijfsetter? Ik heb alleszins waar ik op hoopte en wat ik beetje miste bij de mannen: spanning.

20u01

Het wordt 22-24 en Michelbeke vlucht in een time-out. Maar de eerste 2 matchballen zijn onontkoombaar.

20u02

Michelbeke blokt de eerste matchbal… En dan houdt iedereen zijn adem in bij de tweede. Een speelster van Oostende blijft liggen aan het net en kermt het uit van de pijn. Ze moet vervangen worden.

Radovic blijft ijzig kalm en Michelbeke werkt een matchbal weg, krijgt vervolgens opnieuw een matchbal tegen die ze ook afblokken.

20u08

Beklijvend: hiervoor is dit woord uitgevonden.

Maar bij de 5de matchbal mist Michelbeke hun aanval en wint Oostende de beker. De West-Vlaamse heerschappij in Antwerpen is een feit.

20u20

Terwijl Michelbeke treurt en Oostende viert, verzamel ik mijn spullen bijeen. Ik kijk nog een laatste keer rond, op zoek naar mijn Japanner maar die is verdwenen. Ik kan enkel hopen dat ze in Japan Sporza ontvangen en deze vrouwenfinale zagen.

21u30

Thuis aangekomen, stap ik uit de auto. Het regent nog steeds en ik meen in het waaien van de wind flarden van de oorwurm van Junior Hazes te horen. Maar dat kan ook mijn verbeelding zijn.