Belgische volleybalweelde

Wat. Een. Weelde.

Het is kirren van plezier. Het is glimmen van trots. Gewoon genieten.

Anno 2015 kent het Belgische volleybal een gouden glorieperiode. Tigers en Dragons schitteren op de bühne van het wereldvolleybal. Onze Belgische clubteams serveerden spanning van de hoogste plank in de eigen competitie. Wars van crisissen, financiële debacles, structurele mankementen of afhakende clubs.

Het Belgische topvolleybal houdt stand in moeilijke tijden. Want, vergis u niet, evident is dit allemaal niet. Onder het gouden randje van de huidige successen worstelt het Belgische volleybal met heel wat problemen. En dat de waardering in de media soms te wensen over laat, schreven we exact één jaar geleden ook al.

De deal met Telenet die deze week werd gecommuniceerd, biedt dan weer heel wat mogelijkheden. Haaks daartegenover kan je betreuren dat bijvooorbeeld een Puurs moet afhaken, dat Antwerpen ons vraagtekens bezorgt en de lagere afdelingen moeten harken naar spelers en geld.

Dus, ja. Er zijn nog werkpunten. Ja, er zijn nog valkuilen. En ja, er is soms miserie.

En dan?

Zaniken en zagen heeft geen zin. We doen onze sport geen goed door enkel over het negatieve door te bomen dus dan doen we dat hier ook niet. Waarom zouden we? De weelde was nog nooit zo groot, toch?

Liever hebben we het bijvoorbeeld over de Red Dragons en hun recente exploot. Kwalificatie voor de Final Four na een zinderende derby voor een uitzinnig thuispubliek. En dan nog tegen d’Ollanders. Dat onze noorderburen de laatste wedstrijd naar hun hand zetten, was niet meer dan een pyrrusoverwinning twitterde Sporza-journalist Marc Willems. En gelijk had ie.

Een valse noot op de campagne was het allerminst. Hetgeen we niet van de live-versie van de Brabançonne konden zeggen…

Dat we net van onze noorderburen wonnen, gaf absoluut een extra cachet. Want, eerlijk is eerlijk, wat de Nederlanders in het verleden al presteerden, daar konden wij enkel maar stikjaloers op zijn. Olympisch kampioen in Atlanta in ’96 en een jaar later ook Europees kampioen. Hun finale tegen Italië op de Olympische Spelen werd in Nederland zelf verkozen tot sportmoment van de eeuw. En ook de dames van Oranje schitterden met een Europese titel in ’95.

Bij ons was het vaak kommer en kwel bij de nationale ploeg. Met als trieste verpersoonlijking Wout Wijsmans. De beste Belgische volleyballer speelde nooit een rol van betekenis voor de nationale ploeg wegens allerhande twisten. Dat juk heeft de nationale ploeg gelukkig van zich afgeworpen.

Beter nog. We grossieren in positivisme.

En terwijl het met de Nederlandse competitie in vrije val ging, slaagde de Belgisch er in om stand te houden. Met als gevolg dat België de voorbije jaren meer en meer Nederlandse volleyballers, zie maar naar Robin Overbeeke, adopteerde. Hetgeen het niveau van onze competitie enkel maar ten goede kwam. Hopelijk hervindt de Nederlandse competitie ook haar elan want dergelijke derby’s smaken absoluut naar meer.

Het succesvolle WK beachvolleybal in Nederland bewees dat volleybal er wel nog altijd enorm kan leven. Maar liefst 110.000 bezoekers in totaal en 1.1 miljoen kijkers voor de finale Brazilië tegen Nederland. Je zou bijna zweren dat het voetbal was.

En een sprookje leek in de maak. Nummerdor & Varenhorst wonnen de eerste set simpel en leken op weg naar winst maar toch kwam er een derde set aan de pas. Daarin lieten ze na om vijf (!) matchballen te benutten. De Brazilianen Schmidt & Alison sloegen wél toe bij hun derde. Holland baalde als een stekker.

Een sportweekend vol desillusies dus voor Oranje want ook de Dumoulinmania kende geen kookpunt in de Tour de Frans.

Maar back to Belgium. Voor onze eigen Dragons was de kwalificatie voor het WK een belangrijk ijkpunt vorig jaar, de prestatie ter plaatse was eerder teleurstellend maar betekende misschien wel net de brandstof voor hun huidige ongebreidelde enthousiasme en drive.

Een korte impressie hiervan hieronder. Op weg naar de Final Four wonnen onze jongens onder meer tegen het Finland van Tervarportti in de Lange Munte in Kortrijk.

De wedstrijd van afgelopen vrijdag typeerde dit uiteraard nog beter. Match – en setballen tegen maar toch het hoofd koel gehouden. Straks volgt er nog een EK en de verwachtingen zullen vast en zeker hooggespannen zijn. Maar eerst mogen de Dragons nog aan de bak in de Final Four. Winnen ze daar opnieuw dan stoten ze door tot de hoogste divisie en mogen we ze echt wel een weireldploegske noemen.

Jonge Belgische talenten zijn doorgebroken. Kersverse kapitein Deroo voorop. Matador Baetens als menner op het veld. Een stabiele Dejonckheere als hoeksteen. We noemen er maar een paar. Jong, Belgisch en talentvol. Het zijn jongens die gewoon graag volleyballen. En dat zie je. Ja, onze draken zullen blijven verbazen.

Maar het kan nog een tikkeltje straffer.

Of wat dacht u van de knalprestaties van onze Yellow Tigers? Een ploeg die al meer tot volle wasdom is gekomen en nog mooiere resultaten kan voorleggen. Hun bronzen plak op het EK in 2013 plaatste hen helemaal in het voetlicht. Er staat een stevig blok met onder andere Lise Van Hecke als speerpunt maar evengoed hebben we nog enkele toptalenten in de wachtkamer zitten. Gesteld dat deze doorgroeien belooft de toekomst van de Tigers heel veelbelovend te zijn.

Op de Europese Spelen in Baku werden ze in de kwartfinales gestopt door Servië na een vijfsetsdurende thriller. Een ontgoocheling. Op dit eigenste moment zijn ze actief op de World Grand Prix waar ze spelen tegen de absolute wereldtop. Onder andere wereldkampioen Verenigde Staten bleek nog een tikkeltje te sterk maar de Tigers worden enkel maar beter van dergelijke wedstrijden.

Ook op het WK vorig jaar voelde je dat er misschien nog enkele jaren op de teller nodig waren om op dat niveau gensters te slaan. Maar dat het EK binnen enkele maanden, georganiseerd in eigen land samen met Nederland, voor hele hoge verwachtingen zorgt, is een understatement. Het is niet minder dan een unieke kans om nog maar eens geschiedenis te schrijven.

Trouwens. Op 4 oktober 2015 wordt de finale van het EK bij de vrouwen gespeeld. In de Ahoy in Rotterdam. Zou het niet prachtig zijn, België tegen Nederland? In het hol van de leeuw. Kan toch niet beter voor Tigers om nog eens te klauwen naar succes?

Hoewel de huidige eeuw nog jong is, zou ons sportmoment van de eeuw meteen een feit zijn.

En ondanks dat het nog even wachten is op de start van de Belgische competitie kijken wij er nu al reikhalzend naar uit. Omdat het opnieuw ongelofelijk spannend belooft te worden maar bovenal omwille van twee boezemvrienden in het bijzonder: Wout Wijsmans en Frank Depestele. Iconen van het Belgische volleybal. In de herfst van hun straffe carrière. Klaar voor een laatste kunststukje.

In één woord: weelde.