#19 Herstel

Wie SPORT.Blog een beetje volgde de voorbije maanden weet dat ik begonnen ben aan een persoonlijke schrijfchallenge.

Ik vroeg voor mijn 29e verjaardag 52 woorden waar ik dan vervolgens een stukje tekst over schreef. Elke week een nieuw stukje tot aan mijn volgende verjaardag, dat was het plan. Benieuwd? De stukjes kan je hier lezen.

Tot aan week 18 liep dit prima. Toen besliste ik om van werk te veranderen en kwam ik tijd te kort om er iedere week mee bezig te zijn. Maar ik had veel bijgeleerd, dat was zeker.

Voor alle duidelijkheid: de tijdelijke stop was geen afstel maar uitstel. 1 van de dingen die ik leerde, was dat je het juiste moment moet vinden om te schrijven. Dus telkens wanneer ik dat moment vind, zal ik een volgend stukje schrijven.

Dat bracht mij bij mijn volgende woord: herstel.

Omdat herstel en sport bij elkaar horen, besloot ik dit stukje ook te delen op SPORT.Blog. Net zoals dit stukje.

Van de meeste woorden deed het er niet toe van wie ze komen. Maar soms doet het er wél toe. Herstel is er zo eentje. Een woord met een betekenis voor iemand.

Herstel is een woord dat voor iedereen wel iets anders betekent.

Laat ons beginnen met iets simpel: een gebroken teen. Die herstelt. Het vraagt wat geduld. Veel kan je er niet aan doen. ‘t Is eigenlijk vooral vervelend. Bijvoorbeeld in de winter als je bij min 2 zonder schoen naar buiten moet.

Een gebroken pols herstelt ook. Of een verdraaiing van je knie. Ongeacht een revalidatie van 1 week of 1 jaar komt het uiteindelijk wel goed.

De grootste gemeenschappelijke deler bij deze gevallen is duidelijk: je herstelt tot je terug de oude bent. Of quasi toch. En die relatief korte tijd dat je even beperkt was, is snel vergeten.

Bij de volgende sneeuwbui trek je gewoon jouw winterschoenen met je dikste winterkousen aan en ben je alle ongemakken vergeten.

Iets anders: kapotte kleren. Kan je ook herstellen.

Maar wie doet dat nog als Primark bestaat? Kleren moeten zelf niet kapot zijn om vervangen te worden. Ik vel geen oordeel maar al wie kleren koopt van Primark moet verplicht worden om die eens effectief 1 jaar te dragen.

Good luck with that 🙂

Je zou je bijna afvragen of we met 3D-printers geen nieuwe teen kunnen printen zodat we dat herstel van enkele weken snel kunnen overslaan. Coolblue kan die dan binnen de 24u leveren aan je deur. Je kapotte teen nemen ze gratis terug mee.

Gelukkig valt, tot op vandaag toch, ons lichaam niet te rijmen met Primark of Coolblue. En maar best. Zoals mijn oma zaliger zei, komt alles goed ‘mé tijd en boterhams’.

Oma’s hebben altijd gelijk. Als je lichaam moet herstellen, vraagt dat tijd.

Maar je kan herstel ook nog op een andere manier bekijken. Wanneer je terug beter wordt maar niet helemaal terug dezelfde. De som van de delen is niet meer hetzelfde als ervoor.

Iemand die een zwaar ongeval had en wel herstelt maar nooit meer de oude wordt. Of iemand die door een ziekte beter wordt maar toch moet aanvaarden dat het niet meer zoals vroeger wordt. Of wie door ouderdom merkt dat het lichaam aftakelt.

Dan vloeit herstellen over in aanpassen. Je aanpassen aan een nieuwe manier van leven. Je kan ontkennen maar uiteindelijk moet je toch aanvaarden.

Dat vraagt ook tijd.

Hoeveel? Dat hangt van persoon tot persoon af. En hoewel de tijd soms net lijkt stil te staan, blijft alles rondom jou in beweging.

Da’s eigenlijk gek dat we soms te weinig lijken te beseffen dat herstellen eigenlijk niet evident is. We gaan er vaak van uit dat het ‘wel in orde’ komt. En dat we op z’n Primarks of Coolblues snelsnel een oplossing hebben.

Maar als je niet herstelt, word je afhankelijk. Je moet rekenen op andere mensen.

Je luistert naar dokters die je iets uitleggen waar je vaak geen jota van snapt. En voor heel eenvoudige dingen moet je hulp vragen van mensen rondom jou.

Ik kan mij zelf niet inbeelden dat mij of iemand in mijn omgeving zoiets zou overkomen. Laat staan dat ik weet hoe ik er mee zou omgaan. Dus eigenlijk heb ik niet veel recht van schrijven.

De ervaring die ik er mee heb, is mijn pols. Die zal ook nooit echt meer herstellen. En ja, ik moet ook leren van mij aan te passen. Hoe ik mijn dochter optil of hoe ik mijn laptop in mijn rugzak stop. Dat is frustrerend. Maar onder controle.

Weet ik veel hoe het voelt om elke dag bezig te zijn met herstellen zonder de garantie te hebben dat je ook effectief herstelt? Weet ik veel hoe het voelt om een vriend of  familie afhankelijk te zien worden? Weet ik veel hoe het voelt om verantwoordelijk te worden over iemand anders zijn leven?

De keren dat ik er mee in aanraking kwam, was het maar voor heel even. En hoe hard ik ook schrok, dat onbehagelijke gevoel ebde snel opnieuw weg. Een vaag bewustzijn dat ‘het veel erger’ kon zijn, is er wel nog. Maar het is heel ver.

Dus ik kan alleen maar veel respect hebben voor mensen die wél weten hoe het voelt. Die geen eind-goed-al-goed verhaal hebben. Maar desondanks wel verder blijven doen en zich aanpassen.

Petje af voor mensen die herstellen.