Nooit Meer Volleyballen

Volleybal is de mooiste sport die er bestaat, daar schreef ik eerder al eens over in een persoonlijke blogpost vorig jaar. Deze blogpost is zo mogelijk nog persoonlijker maar veel minder leuk om te schrijven.

Ik hou enorm van volleyballen en heb er de voorbije 22 jaar onwaarschijnlijk veel plezier aan beleefd. Maar nu is dat plots gedaan.

Een polsblessure is de oorzaak. 8 jaar geleden hing het al eens aan een zijden draadje maar een geslaagde polsoperatie en lange revalidatie zorgde ervoor dat ik opnieuw zelf op het terrein kon staan. Tegen de doktersvoorspellingen in. Blij als een kind was ik.

Triangular fibrocartilage complex oftwel TFCC heette de blessure. Taal van handchirurgen en specialisten die een gewone mens niet begrijpt. Ik was het zelf ook al bijna vergeten. Ondertussen staat de term opnieuw in mijn geheugen gegrift.

Een recente scan toonde een ernstig kraakbeenletsel, vocht in de pols en geraakte ligamenten. Dat verklaarde de constante pijn in de pols en het frustrerende gebrek aan kracht en functionaliteit bij het volleyballen. Maar evengoed de pijn bij dagdagelijkse dingen.

28 jaar en dan zit je tegenover een dokter die heel bedenkelijk zit te kijken naar zijn scherm met daarop enkele zwart-wit foto’s van je gehavende pols.

‘Beginnende artrose‘, zegt hij.

En meteen erna:

‘Nooit meer volleyballen. Belangrijker is nu dat je pols terug geneest want dat wordt geen evidentie.’

F*ck... Da’s slikken.

Ik zou willen relativeren want er zijn miljoenen ergere dingen, dat besef ik echt waar, en toch is dat moeilijk. En ik weet, ik ben niet de eerste die moet stoppen met sporten omwille van een blessure. En toch vind ik dit oprecht balen omdat ik gewoon heel graag volleybalde.

Ik permitteer het me om eens te klagen op mijn blog 😉

Niet meer mogen volleyballen valt me zwaar. En dat zelf het vooruitzicht op volledig herstel onzeker is blijkbaar, knaagt.

Ik heb veel te danken aan 22 jaar volleyballen. Vrienden voor het leven om te beginnen en veel sociale vaardigheden tout court. Fantastische herinneringen van legendarische wedstrijden, tornooien, feestjes en zomerkampen. Maar evengoed was volleybal een katalysator voor het vormen van karakter en leren omgaan met tegenslagen.

En ook leren omgaan met beperkingen.

Ik heb altijd met grote bewondering gekeken naar sportmensen die terugkwamen na een tegenslag. Als sporter probeer je altijd in een waas van onaantastbaarheid te komen. Niemand kan je iets doen, je bent simpelweg onoverwinnelijk.

’t Is een kick. Een extatische en verslavende state-of-mind.

Als je lichaam dan barsten begint te tonen dan verandert er wel wat op de manier hoe je sporten bekijkt. Je moet aanvaarden dat het niet meer kan op de manier dat je het vroeger deed. Aanvaarden dat je wél aantastbaar bent. En dat je beperkt bent. Sporters die er op zo’n moment in slagen om terug te keren zijn mijn persoonlijke helden.

Na mijn polsblessure 8 jaar geleden heb ik dat ook geprobeerd. Op een heel bescheiden manier weliswaar. De dokters dachten van niet, maar ik van wel: terug volleyballen. Ik bewees hun ongelijk en stond het seizoen erna met mijn enigste beker ooit te pronken.

*glimt van trots*

Die pols is echter nooit meer dezelfde geweest. De grote ambitie was daardoor gefnuikt, de goesting was des te groter. Ik heb altijd met heel veel passie en emotie op een volleybalveld gestaan maar sinds die pols de laatste tijd terug opspeelde tegen alle verwachtingen in, kwamen er toch meer twijfels.

Daarom dat ik ook gewoon blij ben dat ik nog 8 jaar heb kunnen volleyballen. Volleybal evolueerde, net zoals bij velen denk ik, tot een ideale afwisseling met werken waarbij plezier maken belangrijker werd. Maar evengoed was het vaak een middel om alle stress eens achterwege te laten en gewoon op een bal te meppen.

Hoe vaak ik ook heb gesakkerd om naar training te vertrekken als ik de goesting niet vond… Totdat ik op dat veld stond. Er is niet veel dat meer deugd doet, of ‘deed’ beter gezegd, dan daar te staan.

Volleybal vindt altijd het kind in jezelf terug. Onbezonnen en onbezorgd. Liefde voor het volleybal betekent ook dat een ander sport maar vreemd aanvoelt. Geen idee of je even vol van een andere sport kan worden.

Je hebt mensen die stoppen met volleyballen en nooit meer een voet in een sporthal zetten en je hebt mensen die eigenlijk nooit stoppen met volleyballen. Ik had mezelf altijd bij de tweede soort gerekend. Beetje recreatief volleyballen op mijn 50ste en achteraf voor elke geslaagde opslag een pint pakken in de cafetaria.

Verdomme toch…

Gek dat je een sport nu al zo kan missen.